Fietsen in Lesotho

Lesotho, ook bekend als “Kingdom of the Skies”, is met grote delen van het land op een hoogte van 2000 tot 3000m, precies dat; een koninkrijk hoog in de hemel. Dus voor fietsers best een uitdaging! Ik had besloten om via de Sani-pas Lesotho binnen te rijden.

Het feit dat ik 8 uur bezig was met maar 23 km fietsen maakt duidelijk dat ik een beetje overmoedig was om dit te doen met een fiets van 55kg. Maar met een schitterend uitzicht op de “12 apostelen” en andere bergen was het wel de moeite waard!

Mijn eerste dagen in Lesotho deden me denken aan de Schotse hooglanden. Regen, mist, af en toe het idee dat er een berg in de achtergrond was, schapen, kamperen op een veld vol plassen en wanneer een plaatselijke bewoner me aansprak snapte ik er niks van.

Afstanden op de fiets worden in Lesotho niet in kilometers of uren gemeten maar in hoe slecht de weg is. De moeilijkheidsgraad dus. Hoe steil, en hoe vaak de weg 400 meter omhoog gaat en dan weer 300 meter omlaag, om vervolgens weer 400 meter te stijgen. Rond 12 uur op mijn eerste fietsdag had ik maar 12 km gefietst en bevond ik me op 3200 meter hoogte. Daarna mocht ik weer 2 uur heel langzaam afdalen over een slechte weg, met de nodige pauzes om mijn velgen en remmen te laten afkoelen en de kramp uit mijn polsen te masseren. En ja, het blijft Lesotho dus eenmaal beneden mocht ik weer een paar honderd meter klimmen voordat ik mocht afzakken naar de stad Mokhotlong.

De mensen in Lesotho zijn lief en vriendelijk, maar net als in veel landen in Afrika zijn ze heel arm en daardoor zien ze een blanke als een fietsende geldautomaat. Vaak kreeg ik de voorspelbare vraag: “Mister, give me (sweatie, pen, money, smokie, drinkie),” en een paar keer werd ik zelfs ten huwelijk gevraagd  door een mooi of minder mooi meisje. Gelukkig zijn ze nog niet zo gewend of desperaat als in Centraal Afrika, dus als je nee zegt en doorfietst word je meestal niet verder lastig gevallen. Af en toe boden herders me aan om mijn fiets omhoog te duwen voorbij de steile stukken. Uiteraard wilden ze een sigaret of geld als beloning.

Wild kamperen in Lesotho is minder makkelijk dan je zou denk, de bergen hebben ogen! Als je meer dan 10 minuten zit, of eet of ergens rust, heb je ineens een herder die je honderd meter verderop in de gaten houdt. In theorie is alle land in Lesotho eigendom van de “Chiefs” dus je zit altijd op iemands land en je hebt toestemming nodig als je wil kamperen. Ik heb toestemming aan deze jongeman gevraagd, maar bleef uiteindelijk gewoon in het dorp slapen.

Slapen in zo’n dorp is eigenlijk niet aan mij besteed. Je ben de hele avond entertainment voor het hele dorp en hebt meestal een slapeloze nacht door herrie van dieren, kinderen, blaffende honden en je wordt op tijd gewekt door de hanen, etc, etc. Je kan de kinderen urenlang bezighouden door steeds een foto te nemen en deze aan ze laten zien op het kleine schermpje. De ouders vinden het net zo prachtig. Later in de avond moet je ook mee dansen natuurlijk, daar kom je niet onderuit. Zo’n avond is altijd wel lachen maar ik doe het niet vaak, ik vind het erg vermoeiend. ’s Ochtends heb ik 500 gram melkpoeder, 100 gram chocolade en wat koekjes achtergelaten als dank voor de gastvrijheid.

De volgende dag had ik de eerste 600 meter geklommen voor  “second breakfast” en daarna een paar uurtjes wat rimpels tussen de 100 en 200 meter op en af gefietst. Om uiteindelijk de Tlaeeng pas te beklimmen (3255m). Er wordt beweerd dat dit de hoogste rijdbare pas (met auto) is in Afrika. Ik vermoed dat dit onzin is, want alles hier in de buurt is de “hoogste”: hoogste kroeg 2880m, hoogste restaurant 3020m, hoogste rijdbare pas 3255m, hoogste berg ten zuiden van Kilimanjaro 3460m, etc etc. Volgens mij verzinnen ze maar wat om toeristen te trekken. Mij boeit het niet zo. Ik ben er nu gewoon.

Bijna twee weken fietsen op en rond 3000 meter hoogte was heel zwaar. Vaak korte stukjes fietsen, dan uitblazen. Vaak heel moe, maar eenmaal  terug in Zuid Afrika rond 1500m bleek ik superfit te zijn. Ik vond Lesotho een bijzondere plek, waar de mensen net zo mooi en ruig zijn als de bergen waarin ze wonen, maar wel een stuk vriendelijker.