Mijn fietsvakantie-ervaringen als kind

Het is 12 mei 1995, mijn zevende verjaardag. Gespannen loop ik de trap af in afwachting van mijn cadeau. In de woonkamer staat een enorm pakket. Het grootste cadeau dat ik ooit gezien heb. Langzaam pak ik het uit en er komt een prachtige fiets tevoorschijn!

Mijn eerste vakantiefiets, een groen-paarse Batavus. Later dat jaar zou ik daarmee mijn eerste fietsvakantie fietsen. Rondje Nederland, van camping naar camping, met mijn knuffelbeer stevig achterop. We fietsten vanuit Gelderland via Friesland weer naar huis. Als hoogtepunt fietsten we over de afsluitdijk (natuurlijk tegen de wind in).

Omdat de eerste fietsvakantie zo goed bevallen was, gingen we het jaar daarna fietsen in Denemarken. Dit keer namen we de auto mee, die we achterlieten bij een hotel in Frederica. Van daaruit fietsten we een rondje door Denemarken via alle eilanden naar Kopenhagen. Ik weet nog dat ik de vakwerkhuizen zo prachtig vond en dat we aardbeien aten langs de kant van de weg. Vaak stonden we op een natuurcamping en sliepen dan soms in een soort schaapskooi waar we ’s ochtends gewekt werden door de schapen.

We maakten vaak ook een heerlijk kampvuur. Dan bakten we wel eens een hamburger op het vuur. Bij terugkomst in Frederica bleek onze auto gejat te zijn… Een paar kwajongens waren er mee gaan joyrijden. Gelukkig konden we hem bij de politie ophalen, maar hij startte alleen door wat draadjes tegen elkaar aan te houden… (het hele dashboard was open gezaagd). Dat was de laatste keer dat we de auto meenamen. Denemarken was al wat glooiender qua landschap dan Nederland en er moest dus af en toe geklommen worden. Dat klimmen ging mij goed af maar het afdalen vond ik vreselijk. Na een val op de Posbank (Nat. Park de Hoge Veluwe) had ik de schrik er namelijk goed in en ging nog langzamer naar beneden dan naar boven. Maar met wat begeleiding van mijn vader en moeder (en omdat mijn zus het wel durfde…) ging het steeds beter. Dat kwam wel goed uit want de derde fietsvakantie gingen we naar Engeland.

Engeland was ruig, met korte steile klimmetjes waar we soms niet met de fiets tegenop kwamen. We fietsten vaak over kleine landweggetjes met hoge hagen er omheen zodat je niet kon zien of er iemand aan kwam. De mensen toeterden er bij elke bocht dan ook flink op los. En ik was zeer fanatiek met mijn fietsbel…  Één keer fietsten wij na een zware dag een ‘laatste’ klim op met de verwachting dat er in de afdaling een camping zou zijn. Maar helaas…die was al jaren weg. Wat nu? Nog eens 10 km verder… Daar hadden we natuurlijk totaal geen zin in.  Gelukkig stopte er op dat moment een aardige Engelsman met een oude Landrover die ons een slaapplek in zijn Middeleeuwse schuur aanbood. ’s Avonds nodigde hij ons uit voor een barbeque en nam ons mee om zijn schapen te voeren ergens diep in de ‘bush’. We sliepen in het stro onder een uilennest. Een geweldige belevenis!

Inmiddels hadden we al heel wat kilometers in de benen… In 1998 zijn we vanuit huis weggefietst richting Basel in Zwitserland. Een tocht van 975 km door België en Duitsland, waar we nog een lus maakten langs oa de Rijn. Één dag regende het verschrikkelijk en zaten we er op een gegeven moment behoorlijk doorheen. We hebben toen bij een boer gevraagd of we daar de nacht door mochten brengen. Dat deden we overigens wel vaker als er geen camping te vinden was. Meestal kregen we groen licht omdat de mensen vaak wel respect hadden voor twee van die kleine meiden op de fiets. En zo ook deze keer. De vrouw des huizes trakteerde ons zelfs op een heuse Fahrrad schnaps, een mierzoete likeur. Dit soort overnachtingen ben ik nooit vergeten! We hebben tijdens deze vakantie, bij wijze van ‘rustdag’, ook nog even de Furka pas beklommen van maar liefst 2436 m hoog.

Het vijfde jaar dat we weggingen, fietsten we weer vanuit huis weg maar dit keer richting België over de kasseien. Nog altijd met de tent achterop van camping naar camping. Het materiaal werd steeds beter; lichtere tenten, betere brander, mooiere fietsen. Ik had mijn Batavus inmiddels ingeruild voor een Koga-Miyata. Een tweedehandsje maar nog in zeer goede conditie! Mijn zus had haar Batavus ingeruild voor een Giant MTB. Mijn moeder fietste een Dawes en mijn vader een Avaghon. In België hebben we de Ardennen doorkruist, waar we door beekjes waadden en over zandwegen fietsten. Ook hebben we Gent en Brugge bezocht. En natuurlijk nog even over de muur van Geraardsbergen en langs bij het Manneken Pis. Maar mijn zus en ik hebben toch vooral genoten van de Vlaamse frieten en pa en ma van het Kasteelbier! We fantaseerden vaak dat we allemaal een renner uit de Tour de France waren. Dat maakte het soms makkelijker om een zoveelste berg over te fietsen. Ik was Pantani, het ‘olifantje’.

We zouden hierna nog twee keer als gezin op fietsvakantie gaan. In 2000 naar Italië, waar we met een speciale ‘fietsbus’ heen gingen. Omdat mijn zus en ik steeds ouder werden konden we langere afstanden maken. Zo begonnen we in Asissi en fietsten verder via Florence door Toscane naar Rome, gemiddeld zo’n 75 km per dag. Het was altijd best spannend zo met de fiets in een grote stad. Meestal fietste pa dan voorop met de kaart op zijn stuurtas, daarachter mijn zus en ik en als laatste mijn moeder. Dat ging eigenlijk altijd wel goed, we seinden elkaar en riepen als er obstakels op de weg lagen of tegenliggers aan kwamen. Eigenlijk een beetje als in een peloton. Onderweg vroeg mijn vader vaak aan locals of we nog de juiste route volgden.

Omdat mijn zus en ik begonnen te puberen kregen we steeds minder zin om nog met de fiets op vakantie te gaan. Al onze vrienden en vriendinnen lagen lekker drie weken aan het strand en wij zaten de hele dag op de fiets te zweten. ’s Avonds ook nog zelf je tent opzetten (mijn zus hielt de stok vast en ik deed de rest…) en de volgende morgen afbreken. De laatste fietsvakantie die we als gezin fietsten was dan ook niet meer zo’n succes. We kwamen op een gegeven moment op een camping waar ook een groep interessante Nederlandse jongens stonden en Claire en ik vonden het eigenlijk wel best! Wij bleven lekker staan waar we stonden en pa en ma deden nog een verwoede poging om de omgeving te verkennen… Dat zou voorlopig mijn laatste fietsvakantie zijn, want pas in 2006 zou ik weer een tocht maken. Dit keer alleen met mijn vader van Straatsburg naar Parijs en later van Nederland naar Praag. Het beviel ons zo goed dat we in 2008 door Ghana hebben gefietst.

Inmiddels ben ik moeder van Felicia en woon ik samen met mijn vriend Arthur. Felicia is nu bijna twee en we dromen al over verre fietsreizen met haar achterop. Over vijf jaar, op twee februari, zal er in de woonkamer in ieder geval een enorm pakket op haar staan te wachten.

Met vriendelijke groet,

Roos Kamphuis