Per E-bike van Andermatt naar Rotterdam

Na bijna 1600 kilometer fietsen zien we de skyline van Rotterdam voor ons oprijzen. Natuurlijk, die hebben we wel vaker gezien, maar na zo lang fietsen met Rotterdam als doel voelt dat toch echt anders. Dit is fantastisch, het is ons gelukt! Met een grote glimlach en een enorm gevoel van trots bedenk ik ook dat wat drie maanden geleden als een terloops plan werd bedacht, nu werkelijkheid is geworden. De juiste tijd en plaats, kennelijk.

Drie maanden geleden kocht ik een E-bike, een Koga E-light met ION-achterwielmotor, om de verschillende werklocaties niet steeds met de auto te hoeven bereizen. Minder in de auto, lekker buiten en bewegen, met een actieradius die ik met een gewone fiets niet zou kunnen halen. Het bleek een geweldig succes, wát een fijne fiets! En ik bedacht hoe leuk het zou zijn om met deze fiets op vakantie te gaan. Dat was al jaren een stille wens. Als  ik, rijdend door Europese landen in de auto, vakantiefietsers met bepakking in de zon of in de regen een helling op zag zwoegen of er lekker af zag zoeven, dacht ik: ‘Dat wil ik ook nog eens doen’. Toen ik mijn vriendin Anja vertelde over mijn niet uitgewerkte ideeën, belde ze me een dag later op: “Ik wil graag met je mee”. Daarmee werd het vage plan al een stuk concreter.

Koga E-Light

Het bleek dat een goede E-bike met derailleur niet te huur was en in huize Anja moest even flink overlegd worden, een E-bike kost nogal wat, maar uiteindelijk besloot zij er ook één te kopen. Het werd de Koga E-inspire met Bosch middenmotor. Daarmee was het plan een feit. Er moesten nog helmen komen, fietsbroeken en Anja kocht nieuwe tassen. Ik had nog een stel oude tassen in de schuur, die nog wel dienst zouden kunnen doen. Een kleine vergissing, zo bleek later. Andere lichtgewicht spullen hadden we al van meerdere wandelvakanties. Na wat zoeken op internet viel ons oog op de Rijnfietsroute, van Andermatt in Zwitserland, de Rijn volgend tot aan Rotterdam. Bikeline heeft de route beschreven in drie boekjes. Die zou het worden!

Koga E-Inspire

Na onze tassen meerdere keren in en uit te hebben gepakt, en regelmatig met elkaar te hebben overlegd wat wel en wat niet mee, kwam de datum van vertrek steeds dichterbij. Michiel, die ons bij BongersBikes geadviseerd had over de aankoop van de fietsen, leerde ons op een avond, met een kleine workshop, de elementaire zaken met betrekking tot fietsonderhoud. Wat weten wij daar tenslotte van? Een band plakken, remblokken verwisselen, ketting smeren en de banden op spanning houden. Dat was wat we konden onthouden en… (tegen mij) “Laat ze niet aan je achterwiel komen!” Daar zit bij mij namelijk de motor.

In de avond vertrokken we van huis met de fiets naar het station van Apeldoorn, met de trein naar Utrecht, de nachttrein naar Basel en vervolgens met nog twee nationale treinen door Zwitserland naar Andermatt. Dat verliep bovenverwachting soepel, behalve dat het stallen aan het voorwiel in die krappe internationale trein wel even een gedoe is. Redelijk uitgerust arriveerden we rond de middag in Andermatt. Eerst maar eens eten. Daarna een rondje fietsen door Andermatt, je bent tenslotte op vakantie, toerist… maar het voelde een beetje vreemd. Laten we maar gaan doen waar we voor gekomen zijn. En zo begonnen we aan een enorme klim met een heleboel haarspeldbochten naar het hoogste punt van de route, de Oberalppass.

Het was even wennen. Allebei op een voor ons redelijk onbekende fiets zonder enige fietstraining. Dat is even zoeken om daar een ritme in te vinden. Veel te snel willen gaan en buiten adem raken, het zoeken naar de juiste versnelling, het verdelen van je bagage en het wennen aan de afdalingen. We waren er best druk mee. Maar we waren er snel aan gewend en na een paar dagen kwamen we in een soepel ritme en werd de fiets ons huis. De route was prachtig! We fietsten door de bergen langs beekjes en over grindpaden met prachtig uitzicht op de Alpen. De route is in Zwitserland goed aangegeven en het was heerlijk om steeds verder te kunnen rijden, steeds weer een nieuw gebied, een ander uitzicht, een leuk dorp.

Al vrij snel ontdekten we een voor ons prettig dagritme. Het weer was prima, warm zelfs, dus we stonden ’s morgens vroeg op, pakten de tassen weer in en na het ontbijt zaten we meestal al om een uur of acht op de fiets. Dat zijn de mooiste uren. De zon scheen, het was nog lekker fris en wij waren lekker fit. Al snel werd die ochtendetappe steeds langer. Na een paar dagen ontdekten we dat het prettig was om tussen de middag wat uitgebreider te eten, dan heb je er tenminste nog wat aan. Als het erg heet was zochten we een beschutte plek om te wachten tot het wat minder warm werd. Een plek aan een zijrivier onder de bomen. We zaten lekker met onze voeten in het water en waadden af en toe naar de overkant om een handvol bramen te plukken. De foto die Anja ervan wilde maken eindigde helaas met de camera in de rivier. Dan stapten we weer op en reden we verder en aan het einde van de middag gingen we op zoek naar een plek om te slapen. Douchen, nog wat eten, wat lezen of wat rondkijken, lekker slapen en de volgende dag weer precies hetzelfde. Dat lijkt saai, maar het was allesbehalve dat. Elke dag waren we allebei weer benieuwd wat we die dag weer tegen zouden komen. In tegenstelling tot lopen verandert het landschap wat sneller, dus er is veel te zien. De route voerde ons van Andermatt via Chur naar de grens met Oostenrijk. Een lunch in Lichtenstein hoorde niet bij het programma, maar was wel erg leuk om ook even te doen. We hebben een hele dag langs de zuidkant van de Bodensee gereden, iets totaal anders.

Vandaar slingerde de route zich deels via Zwitserland, deels via Duitslang naar Basel. Zwitserland deed een aanslag op ons budget, dus we planden onze afstanden zo dat we de overnachting in Duitsland hadden. Dat scheelt financieel nogal. Op een zonnige middag arriveren we in Basel. Het eerste deel van de route, boekje 1, hebben we erop zitten, 435 km. De eerste mijlpaal. Af en toe een wat beurs achterwerk en gevoelloze handen van het stuur is eigenlijk het enige ongemak wat we ervaren. De fietsen doen het ook fantastisch. We rijden tussen de 70 en 120 kilometer op een dag, afhankelijk van hoe lang we ergens rondkijken of pauzeren. De accu’s van de fietsen kunnen dat prima aan. Omdat we er voor gekozen hebben niet te kamperen, slapen we in hostels, B&B’s, hotelletjes en pensionnetjes.  We nemen de accu’s mee naar de kamer, leggen ze aan de lader en de volgende morgen kunnen ze weer de hele dag mee.

Na Basel wordt de weg vlakker en de Rijn breder. De route is zowel voor de rechter Rijnoever (het Franse deel) als voor de linker Rijnoever (de duitse kant) beschreven. Omdat er voldoende bruggen zijn, kunnen we per dag beslissen of ‘Duits’ of ‘Frans’  gaan rijden. De Franse kant bevalt ons minder. De route is minder goed onderhouden, waardoor we een aantal keren flink verdwalen. Het vinden van een overnachtingsplek gaat ook moeizamer. Er zijn wel dorpjes, maar de accommodaties zijn gesloten of heel erg duur. De Duitse kant is levendiger en het is er doorgaans gemakkelijker om een slaapplek te vinden. Elke avond een andere plek! De behoefte om een dag wat anders te doen hebben we allebei helemaal niet. Op geen enkel moment zijn we het fietsen beu, elke dag zijn we benieuwd wat we gaan zien, heerlijk de hele dag buiten. Leuke dorpjes, door boomgaarden en dwars door de wijngaarden. We fietsen langs Mulhouse, door Freiburg en Karlsruhe. We bekijken prachtige kathedralen en zien de watervallen van Schaffhausen.

Ik hoor mezelf op een gegeven moment zeggen: “het is nog maar 70 kilometer naar…” en bedenk me dat ik het thuis niet zou bedenken om zo over 70 km te praten in relatie tot fietsen. We komen door het prachtige plaatsje Speyer op de pelgrimsroute met een schitterende Dom, waar we voor het eerst moeten schuilen voor één van de tropische regenbuien die deze zomer vielen, het kwam letterlijk met bakken naar beneden. We zijn inmiddels zo aan het buitenleven gewend dat we er niks om geven. Fietsend over een weg die het water niet kwijt kan, waardoor we tot halverwege onze kuiten door het water fietsen is eigenlijk enorm komisch. Omdat we tot nu toe steeds mooi weer hebben gehad, kom ik er nu achter dat die oude fietstassen van mij, ondanks de regenhoezen niet bestand zijn tegen dergelijke buien. Michiel had me nog gewaarschuwd…

Richting Koblenz verandert het landschap weer en een hele dag zien we het ene kasteel na het andere. De Rijn wordt steeds breder met steeds meer scheepvaart. Die grote binnenvaartschepen varen met de stroom mee nog net iets langzamer dan wij fietsen, maar het is leuk om een poosje gelijk op te gaan. In Duitsland is de route goed aangegeven, maar het valt  ons wel op dat we in iedere grote stad de weg een keer kwijtraken. Of dat nou komt door het ontbreken van bewegwijzering of dat wij het missen, het gebeurd steeds. Daar houden we op een gegeven moment dan maar rekening mee.

Het is wel iedere keer een belevenis om met de fiets een grote stad in te rijden. Geen snelwegen en parkeerproblemen, maar via leuke weggetjes sta je zomaar met je fiets in het centrum. En rijd je verkeerd, geen probleem, je keert gewoon om en gaat weer terug, desnoods over de stoep. De fiets parkeer je tegen een lantarenpaal (wel een goed slot erom heen) en je kan doen wat je wilt. Steden bekijken op de fiets is geweldig leuk!

Nu we eenmaal gewend zijn aan het ritme, lijkt het of we het tweede deel (lees boekje 2) snel gereden hebben en begonnen we aan de derde en laatste etappe. We waren allebei benieuwd hoe de route zou zijn door het Ruhrgebied, wat nou niet bekend staat als het mooiste deel van Europa. Hoewel je soms langs raffinaderijen fietst is de route hier ook mooi en die kilometers lange fabrieken bekijk je toch heel anders vanaf de fiets. We komen door een gebied waar kennelijk een of andere windhoos heeft geraasd. Over een traject van vele kilometers zijn de bomen verdraaid en afgebroken. Een enorme ravage waar je stil van wordt.

Toen we vertrokken dachten we Dusseldorf misschien wel te halen, of Arnhem. Nu weten we al dat als er zich geen onheil of pech voordoet we Rotterdam, het eindpunt van de route, kunnen halen en dat wordt ons doel. Ik ben heel benieuwd naar de route door Nederland. Hier is de rijnroute een deel van meerdere LF routes en het is voor ons een van de mooiste delen van de route gebleken. Bij Millingen komen we de grens over en we logeerden bij mensen die aangesloten zijn bij ‘vrienden op de fiets’. De route loopt verder door prachtige bossen, door de Betuwe waar we terecht kwamen in de enorme wolkbreuk waar in Nederland nog dagen over is gesproken. Drijfnat klopten we aan bij een houtwerkplaats waar we in de kantine op mochten drogen en koffie kregen.

Dan volgt nog de Biesbosh, met verschillende pontjes, via Dordrecht en Kinderdijk.

En dan, na al die kilometers, Rotterdam! Onze, niet meer zo nieuwe fietsen zien er inmiddels uit of we de Camel Trophy hebben gereden. Zo rijden we naar Rotterdam Centraal.

We trakteren onszelf op een heerlijke lunch en genieten van de ‘overwinning’. En dan, een kaartje kopen en op de trein weer richting Apeldoorn. In de trein genieten we van die leuke en gekke momenten: die keiharde appels die we van de bomen plukten, dat waanzinnig dure hotel, dat heerlijke eten in Mainz en de mensen die onderweg aan ons vroegen “ waar komen jullie vandaan?” Wanneer we antwoorden: “ Uit Zwitserland”, was steevast het antwoord: “Maar jullie zijn toch geen Zwitsers?”

We zijn supertrots op deze heerlijke reis en ook een beetje beduusd dat het voorbij is. Het gewone leven roept weer, maar we hadden zo nóg 1600km kunnen rijden. Een prachtige route en complimenten voor de mensen die hem gemaakt hebben. Onze vriendschap is weer een avontuur rijker. Een collega zei dat ik de wens om een lange afstandsroute te fietsen nu van mijn bucketlist kan halen. Dat klopt, maar ik laat hem erop staan. Het was leuker dan ik dacht en ga het zéker nog eens doen!