IJsland is ruig, erg ruig. Voor de vele gravelwegen, rotspaden, lavavelden en modderpaden hadden we hele robuuste off-road banden nodig. We wisten dat onze fietsen flink op hun donder zouden gaan krijgen en dus namen we bij onze bandenkeus geen risico. We gingen voor de Schwalbe Marathon Mondial. We hadden echter niet verwacht dat het zó zwaar zou worden…
Op basis van de goede reputatie van de voorlopers van de Mondial, de Extreme en de XR, leek de Marathon Mondial de meest voor de hand liggende keus. De Mondial is de meest robuuste band uit de Schwalbe Marathon serie. Het is een echte tractorband met een grof profiel en een stevige antilek-laag. Zoals te verwachten van een pure terreinband rolt de Mondial met zijn dikke rubberen loopvlak en grote noppen op asfalt natuurlijk erg zwaar, maar daarvoor hadden we hem niet uitgekozen. We gingen de banden, onze fietsen en onszelf flink op de proef stellen op de onverharde wegen en paden van het IJslandse binnenland.
De specs van onze Mondials:
– 28 inch, 50 mm breed.
– Lekbescherming level 5 op Schwalbe’s schaal van 6.
– Gewicht per band: 825 gram.
– Gereden met een druk van 2,5 Bar voor en 3 Bar achter.
Om de 50mm dikke banden op zijn Santos Travelmaster 2,8 te kunnen monteren moest Jeroen de spatborden verwijderen. Ik had mijn Saint Christopher by Santos af-fabriek met deze banden besteld en hield voldoende ruimte tussen de spatborden en de banden over, zodat ik niet snel last zou krijgen van vastzittende steentjes en ophopende modder.
In IJsland aangekomen gingen de eerste kilometers nog over asfalt, maar aan de rand van de buitenwijken van Reykjavik hield het asfalt abrupt op en ging de weg over in een steile gravelweg van zwart basalt en lava.
Op de hoogvlakte kozen we een smal, modderig pad alwaar we genoten van uitzichten over paarse Lupinevelden en diverse meertjes en stroompjes. Om terreinwagens en crossmotoren op dit pad te weren hadden de IJslanders een barrière van rotsblokken opgeworpen. Geen probleem, nu konden we lekker stoer doen voor de foto. Niet wetende wat ons de volgende dagen nog aan hindernissen te wachten stond. Hier was het landschap nog fris en groen, maar verder landinwaards zou het steeds grauwer, kaler en onherbergzamer worden.
Verder richting het binnenland ging het pad steeds steiler omhoog en werd de ondergrond ruiger. We ploeterden voort over modderpaadjes bezaaid met losliggende keien, die in de steile klimmen onder onze achterwielen vandaan rolden en ons stil lieten vallen. Afdalend denderden we door stromende beekjes en hielden zo veel mogelijk de vaart erin om de korte steile klimmen daarna fietsend te kunnen bedwingen, wat lang niet altijd lukte. Dit was serieus mountainbiken, maar dan met 25 kilo bagage aan onze fietsen.
De wegen en de weersomstandigheden in IJsland kunnen erg verraderlijk zijn. Deze auto (een Mitsubishi Celeste uit de jaren ’70) heeft het niet overleefd. De inzittenden hopelijk wel!
Verder op de hoogvlakte ging het pad over op een met keien en rotsblokken bezaaid karrespoor . Het is haast niet te geloven, maar dit is een officiële weg die gewoon op de kaart staat. De IJslanders nemen echter de noordelijker gelegen asfaltweg naar Þingvellir, maar dat vonden wij niet leuk. Wij wilden werken en afzien!
Bijna de hele dag stuiterden we over dit karrespoor, tot aan de eerste overnachting op deze hoogvlakte en de volgende dag verder richting Þingvellir. In het begin slingerden we nog voorzichtig tussen de grote keien door, maar dit schoot niet op. Aldus veranderden we van techniek: vaart erin houden en doordonderen maar! De Schwalbe Mondial banden moesten de klappen maar opvangen. Onze ongeveerde fietsen stuiterden flink op en neer en onze handen, armen en schouders hadden het zwaar te verduren. Maar de Mondial banden nog het meest!
Mijn voorwiel klapte geregeld in volle vaart op een hoekige steen en ik was bij iedere dreun bang voor een lekke band. Maar die angst verdween gestaag toen bleek dat de Mondial de hele dag keurig op spanning bleef. Het grove profiel bood vrijwel altijd voldoende grip en de noppen aan de zijkant beschermden de wangen van de band wanneer de fiets zijwaards van de rotsblokken gleed. De scherpe stenen kregen geen kans om de wangen kapot te snijden.
Ik was heel blij dat ik geen zware stuurtas gemonteerd had en de voortassen zo licht mogelijk had gehouden. De Saint Christopher Santos bleef hierdoor lekker vlot sturen en dankzij het zeer stijve frame was de fiets goed controleerbaar. Jeroen moest door zijn zware stuurtas en minder stijve frame aanzienlijk harder werken. Hij was gedwongen om meer tussen de rotsen door te manouvreren, waar ik de doordondertechniek meer kon toepassen.
Keer op keer moest ik keihard in de remmen en de fiets een slinger naar links of rechts geven als er een onneembaar groot rotsblok opdoemde, maar soms was het gewoon te laat en klapte ik er vol bovenop. Het enige wat ik dan nog kon doen was snel aan het stuur trekken om de druk er een beetje af te halen. En zo bleek menig rotsblok toch niet zo onneembaar als verwacht. We stonden versteld van de mishandelingen die onze fietsen, wielen en banden konden verdragen. Reeds op dag twee kregen we een diep respect voor ons materiaal en in het bijzonder voor de Mondials. Het meeste gewicht rustte op het achterwiel en die kreeg dus de hardste klappen te verduren, maar ook hier hield de Mondial zich sterk. En wij? Wij hielden ons ook sterk en genoten ervan!
Bij de toeristische trekpleister Þingvellir ging het rotsige karrespoor over op een mooie gravelweg, wat voor ons, na anderhalve dag stuiteren, als asfalt aanvoelde! Bovenlangs Þingvellir reden we een paar kilometer over een asfaltweg, maar dat vonden we saai. We verlangden al snel weer naar gravel. En dat kregen we… Voor dagen achtereen! De borden langs de weg waarschuwden de automobilisten dat normale auto’s hier niet verder mochten en dat alleen serieuze terreinwagens verder landinwaards konden.
De dagen die volgden waren qua ondergrond redelijk goed te doen, want we reden over stevig aangereden gravelwegen. In de snelle afdalingen moesten we nog steeds goed op gaten, kuilen en losse stenen letten, maar we streden nu meer tegen de heftige weersomstandigheden en de vele heuvels in het maanlandschap dan met het grondoppervlak. De IJslandse hoogvlaktes lijken misschien redelijk vlak, maar door het ontbreken van referenties als bomen en huizen zie je niet hoe heuvelachtig en stijl het werkelijk is. Het is er geaccidenteerder dan de Ardennen met langere klimmen van 10 tot 16% en een enkele vieze pukkel van 25%.
Verder naar het noorden ging het maanlandschap over naar velden van lavagesteente. Het scherpe zwarte lava is begroeid met een dikke laag zacht mos en de velden zitten vol met gaten, waar diverse planten en bloemen in groeien. Aan de oppervlakte zouden ze kapot waaien, maar in de beschutte gaten vormen ze lieflijke tuintjes. Je moet wel goed opletten dat je niet van het gebaande pad af stuurt, want de trolleholen lopen ook onder het lava door!
De zwaarste dag van de hele vakantie bood ons gravelpaden, zandweggetjes met een zuigende toplaag, rotspaden, rivierdoorwadingen, keienvelden en vlaktes van zwart lavagruis. We kwamen de hele dag niet boven de vierde versnelling van onze Rohloff-naven en er moest veel gelopen worden. Over een afstand van 52 kilometer deden we maar liefst 12 uur.
Op sommige stukken waren de bandensporen van de terreinwagens niet meer te zien en soms was er zelfs geen duidelijk pad. In de dikke mist moesten we de houten stokken, die in de grond gestoken waren om de route aan te geven, goed in de gaten houden. We hadden de GPS hard nodig om onze actuele locatie te bepalen. Het kon onze trouwe stalen rossen niet zoveel schelen hoe zwaar het was, die hobbelden, zonder gemekker of geklaag, gestaag voort.
Na deze zware dag waren we blij dat we uiteindelijk de meer bereden gravelweg naar het zuiden bereikten. Helaas was de weg door het ‘vele’ verkeer (een paar auto’s per dag) omgevormd tot een kilometers lang wasbord, waardoor we zo veel mogelijk op het randje, door het losse grid, moesten rijden om de vaart er een beetje in te houden. Hard afdalen was niet mogelijk, want door de wasbordhobbels stuiterden we de bocht uit en in het losse grid slipten we alle kanten op.
Na een paar dagen hobbelen bereikten we het asfalt van de meer bewoonde wereld. Dat reed natuurlijk heerlijk comfortabel, maar we wilden er toch zo snel mogelijk weer vanaf. De omgeving werd er minder ruig en dus steeds saaier en we ergerden ons aan het langsrazende verkeer, de grote touringcars vol met touristen en de afrasteringen langs de weg. Een cultuurshock. We zochten op de kaart naar de eerstvolgende onverharde weg om weer heerlijk te kunnen genieten van het echte IJsland.
Terug richting Reykjavik hadden we het smerige karrepad met de grote keien weer te pakken. Sturen, stuiteren, remmen, slippen, horten, stoten. Doordonderen! Heerlijk!
In totaal hebben we 650 kilometer gefietst, waarvan ongeveer 500 onverhard. Op de grote stenen hebben Jeroen en ik allebei een deuk in onze achtervelg gereden, maar de Schwalbe Mondial banden zijn helemaal heel gebleven. Na duizenden klappen tot op de velg hebben we geen enkele lekke band gereden! Er was zelfs nauwelijks iets van slijtage te bespeuren, slechts een paar kleine scheurtjes in de zijnoppen. Over de duurzaamheid kan ik pas na heel veel kilometers wat zinnigs zeggen, maar ik ken mensen die er al tienduizenden kilometers mee gereden hebben, dus ik heb er vertrouwen in dat we deze banden nog wel een paar jaar in IJsland kunnen gebruiken.
Jeroen en ik hebben nu een diep respect voor de Schwalbe Mondial. Ze zijn meer dan goed gekeurd. Thuisgekomen gingen de banden van de fiets af om plaats te maken voor snellere, lichtere en comfortabelere asfaltbanden. De Mondials hangen aan de muur, in afwachting van de volgende off-road trektocht.
Zo, ik heb nu wel genoeg verteld. Ga maar lekker plaatjes kijken.
Zeer diep respect inderdaad, ik heb vaak gedacht tijdens de reis, “Deze banden kader ik in.”
Toch wel pas als ze helemaal versleten zijn, Jeroen? Over een paar jaar dus. Na weer een paar expedities door IJsland 😉
Mooi stuk!
Leuke foto’s.
Je hebt hopelijk nog iets getest voor deel 3?
Dit smaakt naar meer.
Groet,
Martin
Ja, hoor. Er zit nog meer in de pen, Martin!
Prachtige foto’s bij een goed stuk!!
Leuke foto’s, prachtig landschap, geeft wel een avontuurlijk gevoel op die onverharde wegen.
Maar toch, op dergelijke wegen die barends in het midden van het stuur plaatsen, dat heeft toch geen enkele functie??
De Mondials zijn ook behoorlijk stugge banden, had je niet willen opteren voor de Big Bens of soepelere mountainbike banden (smart sam (plus))….. of juist bredere banden dan 50mm (en dan zonder spatborden). Zeshonderd kilometer met nieuwe banden en splinternieuwe wielen moet lukken toch?
Mijn wielen zijn niet splinternieuw 😉
en ja, 600km met nieuwe banden verwacht je geen narigheid mee. Maar na 1 dag in IJsland verwachtte ik toch minimaal een aantal lekke banden.
Hoe vaak mijn achtervelg niet op een steen klapte dat ik dacht, ja… dit moet wel lek zijn nu…
Net doordat de banden zo stug zijn heb je minder problemen met die scherpe stenen en rotsen. Als ik met minder stugge MTB banden had gereden hadden ze vast scheuren opgelopen. Daarnaast zijn die minder stugge MTB banden niet lekker met zoveel bagage op je fiets.
Bredere banden, kon in mijn geval niet, maar op sommige momenten was dat wel lekker geweest. Zeker op die zuigende ondergrond waar ik bijna tot aan de velg wegzakte.
Kun je ook wat info geven en foto’s plaatsen hoe jullie overnachten?
In een tent? / Hut?
Gr. Henri
Daar komt ook nog een artikel over.
Dunwandige mountainbikebanden zijn te kwetsbaar en glijden met bepakking in de bochten onderuit door de te smalle noppen. Big Bens hebben te weinig profiel.
Bedankt voor de mooie foto´s!!
En toch vraag ik mij af of de spatborden op de Travelmaster 2.8 bij gebruik van 50mm banden niet gewoon kunnen blijven zitten?
Misschien is er alleen een kleine aanpassing van de steuntjes nodig?
Op de Travellight is in ieder geval het voorspatbord op dezelfde wijze bevestigd toch?
Ik wil zeker de volgende keer ook bredere banden monteren om meer onverhard te kunnen rijden, echter zonder spatborden door de blubber lijkt mij minder prettig….
Ik wil het wel eens testen voor je. Maar zonder spatborden is niet zo erg hoor. Je rijdt toch voornamelijk met regenkleding aan 😉
@ fiets71: ik zou graag IJsland nog eens doen met nog vettere banden. Een echte Fatbike lijkt me fantastisch!
Die barends in het midden heb ik inderdaad niet veel gebruikt. Zo af en toe op de lange rechte stukken was het wel lekker om smal te zitten, maar achteraf gezien had ik ook nog gewone barends moeten monteren. Die gaan er binnenkort op. De stokjes in het midden gebruik ik op goede ondergrond nu toch wel veel.
Je kunt eerst ook een geveerde voorvork proberen en minder bagage. Mountainbiken met een toerfiets blijft toch een compromis. Benader het eens andersom, toeren met een mountainbike.
Een echt ligstuur is ook prettiger, stabieler en sneller. Vergt wel een korte stuurpen en dat is een nadeel op een reisfiets.
@ fiets71: Ik wil geen verende voorvork. Die kunnen onder de continue belasting van voortassen erg hard slijten, met klapperende vorkpoten en een gevaarlijk stuurgedrag als gevolg. En de fabrikant van de vork zal geen garantie meer geven als blijkt dat er voordragers gemonteerd geweest zijn. Tenzij de betreffende vork er specifiek op getest en ervoor goedgekeurd is, maar dat zijn er maar weinig.
Met minder bagage is het lastig om twee weken te survivallen met voor 14 dagen eten in de tassen. We hadden de voortassen gewoon nodig.
Ik wilde initieel met de MTB gaan. Daar heb ik achter bagagedrager op gezet. Een aantal keer proef gekampeerd in NL en BE. Met de MTB banden was dit verschrikkelijk rijden.
Ook daar heb ik de Swalbe mondial op gelegd, enkel achter, omdat daar alle gewicht hing, en dat was best prettig offroad fietsen.
Met Ton en Michiel in april gaan offroad rijden/kamperen in Drenthe.
Maar probleem was dat ik niet voldoende bagage mee kon nemen.
2 achtertassen en tent was alles wat meekon. Ik had nog kunnen investeren in een drager die ik aan de voorvork zou kunnen klemmen maar dat ging me te ver.
Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt voor een travelmaster 2.8 om ook dit soort zaken mee te doen. Als ik enkel op de europese asfalt wegen zou gaan rijden had ik wel een goedkopere fiets uitgezocht 😉
Maar goed, touren met de MTB is ook een compromis, net als MTB’en met de toerfiets 🙂
Wat ga je de volgende keer anders doen? Neem je dan weer zoveel kilogram mee in vier zijtassen op een ongeveerde fiets met stugge 50mm bandjes op bijna onbegaanbare wegen? Het komt mij over alsof je met de verkeerde fietsen op pad bent gegaan, zo extreem zijn soms de wegen. Niet dat het niet kan, maar de fietsen en de wegen lijken soms niet met elkaar te matchen, snap je wat ik bedoel?
Als je de voorste zijtassen gewoon niet meer meeneemt en daarvoor iets anders bedenkt (bijvoorbeeld gewoon minder spullen meenemen, meer ultralight en op andere manier verdelen), dan ontstaan er ruimere mogelijkheden om effectiever te kunnen fietsen. Geen kritiek ofzo hoor, zit me gewoon af te vragen hoe ik het gedaan zou hebben, want ik zie me daar zelf ook wel fietsen….. offroad reizen is gewoon het mooiste wat er is.
We wilden IJsland gaan ontdekken, maar wisten niet precies wat ons te wachten stond. En dat wilden we doen met de ons beschikbare fietsen en ervaren waartoe deze fietsen in staat zouden zijn. En dat blijkt meer te zijn dan we verwacht hadden. De fietsen bleken prima met de wegen te matchen, want het materiaal en wijzelf hebben het overleefd en we hebben er veel van genoten. Natuurlijk kan het lichter, en daarover heb je in dit artikel meer kunnen lezen: http://www.sintchristophorus.nl/we-gaan-naar-ijsland-en-nemen-mee/
Nu ik weet wat IJsland precies inhoudt, zou ik graag met een Fatbike met frametassen nog extremer gaan.
Het kan echter op vele manieren. Zo hebben we fietsers gezien die op veel mindere fietsen, met smallere banden, slappere frames en veel meer bagage de beter begaanbare wegen kozen en zo ook veel van IJsland genoten. Ieder zo zijn ding, maar ik ben wel verslaafd geraakt aan off-road trekking.
@ fiets71: Trouwens… wat rij jij zelf voor een fiets?
Dus…
-Vering?
Nee, dank je. Voor mij wegen de voordelen niet op tegen de nadelen.
-Dikkere banden?
Ja, graag. Maar als ik maar 1 goede fiets aan zou kunnen schaffen die ik het hele jaar door, ook rondom huis, zou moeten gebruiken, dan is 50mm wel het maximum. Met nog dikkere banden of zelfs een Fatbike ga ik het dagelijkse verkeer niet graag in.
-Minder bagage?
Volgend jaar laat Jeroen zijn elektrische tandenborstel thuis, maar onze stoeltjes neem ik graag weer mee. Kleding had misschien iets minder gekund, maar daarentegen neem ik toch graag wat meer eten mee, vooral extra eiwitrijk voedsel.
-Dezelfde extreme wegen?
We hadden de keus om de moeilijkste paden links te laten liggen en over beter begaanbare wegen te gaan rijden, maar dat hebben we bewust niet gedaan. De fietsen konden het prima hebben en een beetje werken is niet erg. Leuk zelfs! Ik ga het volgend jaar weer doen, maar dan dus nog extremer! En dat zou met de Santos Travel Lite heel goed kunnen, maar de zoektocht naar de ultieme IJslandfiets is vanaf nu wel interessant.
Tuurlijk snap ik wel dat je moet roeien met de riemen die je hebt, maar het leuke is nou juist om te fantaseren wat in deze situatie het meest optimale was. Waar ligt de grens tussen comfort en efficiëntie?
En de puzzel is lastig, want zo nu en dan enorm slechte wegen (de washboard gravelwegen bedoel ik daar niet mee, dat zijn gladde asfaltwegen vergeleken met die steenkei wegen). Pas je daar je fiets op aan of ga je wandelen?
Geen mogelijkheden om onderweg bij te voederen, dus veel pakezel-volume nodig om eten mee te nemen.
Lastig klimaat: dus veel kleding en warmte nodig.
Moeilijke rebus, wat neem je mee, wat laat je thuis?
Travel Lite met 50mm, de off rohler evo met 60mm bandjes of de krampus met 75mm?
Maar op wat voor een fiets rijd jij nou?
En wat voor fietsvakanties doe je?
Martin
@fiets71> Uiteraard is dat leuk.
Ik heb ook zitten nadenken over spullen thuislaten, of hoe het beter kon.
Wat ik al zei, initieel was het idee om met de MTB te gaan met enkel achtertassen. Alles ultralight uitgezocht. En dat pastte precies, op het eten na.
Slaapzak: Wat zou kunnen is zomer slaapzak ipv winterslaapzak, dat scheeld een halve voortas aan ruimte. Maar dan had ik het toch een paar nachten te koud gehad denk ik. ligt helemaal aan het weer.
Kleren: Ik had wel iets thuis kunnen laten, maar daarvoor had ik zeker iets anders meegenomen. (lange onderbroek thuis, extra shirt mee). Geen echte besparing mogelijk, ik heb het nu te koud gehad namelijk.
Eten: Meer adventure food achtige dingen. Geen pasta/groenten/saus/vlees combinatie. Nu hadden we de afwisseling tussen 1 dag adventure food pakje en andere dag zelf pasta maken. Hierdoor kom je toe met maar 1 pan omdat je enkel water moet koken. Ik weet niet of we veel op eten zouden kunnen besparen aangezien het toch wel belangrijk is om voldoende bij te hebben. Geen onderweg bijvoederstops, volgende keer zou ik het graag nog iets extremer doen als we nu deden. Begrijp me niet verkeerd, onderweg had ik er niet aan moeten denken dat we nog extremer zouden gaan. We hebben op een moment zelfs besloten om een 2 daagse extreme tocht toch maar niet te doen en wasbordjes te gaan rijden. Maar achteraf gezien… iets minder stressen en iets relaxter… had makkelijk gekund.
Ik denk dat als je uiteindelijk alles samentelt, je niet heel erg veel volume kan besparen op etensvlak.
Overige: Ja dit is lastig. Ja ik had wat dingen kunnen thuis laten, vooral op gadget vlak. Maar daarnaast… Je wil uiteindelijk wel fotos kunnen maken, en toch enig contact met de buitenwereld kunnen houden.
Ik zou mijn gadgets kunnen beperken tot een minimum maar dan hou ik alsnog een spiegelreflex, telefoon, 2 accupacks over.
Tent: 600gr besparing door footprint thuis te laten, volume geen echte besparing. Nog kleinere tent had wellicht nog wat kunnen schelen, maar je mag wel enige bewegingsruimte hebben, zeker als het regent. En dan nog, 2,7Kg voor een volwaardige 2 persoonstent die stevig in de storm stond. Ik weet niet of ik wel een andere zou willen meenemen.
Daarnaast moet ik zeggen dat tijdens de fietsvakantie en weekeinden die ik met deze light combinatie / MTB gedaan heb (vorig jaar doorheen brabant, en enkele offroad weekeinds) bleek dat het prettiger is om toch een stuurtas te monteren om enig gewicht aan de voorzijde te houden.
Ik denk dat, als ik weer samen met Michiel zou gaan, het mogelijk zou moeten zijn om met 2 achtertassen + Met eten gevulde rackpack te gaan rijden.
Ik zou dan eigen spullen + kookspullen + tent meenemen + stuurtas met gadgets. Michiel zou dan eigen spullen + eten mee moeten nemen. Maar dan moet ie toch een andere achter drager hebben zodat ie er een tas overheen kan leggen.
En dan vraag ik me toch af of we bij een erg koude en natte zomer zoals we nu hadden voldoende spullen bij ons zouden hebben.
Dit soort wegen door woestijnen en bergen zijn mijn favoriet. Tot nu toe doe ik dat op een fiets met 57mm en 60mm bandjes (26″/28″ maakt me niet zoveel uit, ik maak er ook geen wedstrijd van). De uitdaging ligt er (voor mij persoonlijk) in om zo weinig mogelijk bagage mee te nemen, alleen dan kun je je dagafstand efficiënt verlengen. Je levert dan in op comfort. In hete landen moet je dan wel veel water meenemen of vantevoren weten waar je water kunt filteren of kopen. Een rugzak met waterreservoir is dan een must.
@Michiel
Ik snap de dillemma’s wel hoor, alle invloeden spelen mee en uiteindelijk kom je tot een keus en daar heb je dan maar mee te dealen op het moment dat je daar bent. Ben gewoon echt reuze benieuwd wat je de volgende keer anders zou doen en hoe ver je durft te gaan in het afschudden van overbodige ballast. Metname voortassen komt het offroad rijgedrag niet ten goede, als je die zou kunnen thuislaten, fietst het alweer een stuk prettiger. Een licht voorwiel til je al fietsende toch iets makkelijker over een hindernis, het achterwiel volgt meestal wel :).
Maar kan het ook niet voor je inschatten, op de foto’s lijken de wegen soms zo slecht, dat je misschien zowieso wel had moeten lopen. En op washboard gravelwegen is het vervolgens weer geen probleem om voortassen mee te hebben. In die zin blijft het inderdaad zoals je zei een compromis, welke keuze je ook maakt. Maar consequent heel kritisch het gewicht van je packlijst en fiets nagaan, kan aan het eind van de optelling behoorlijk wat kilo’s schelen zonder dat je aan sterkte en duurzaamheid hoeft in te boeten. Verlichting is handig, maar nodig is het niet, zelfde geldt voor spatborden, naafdynamo, standaard, frameslot, kleine tasjes, racklite of rackpack, etc. Waar vindt je de balans tussen “handig-om-mee-te-hebben-maar-nauwelijks-gebruikt” versus “had-ik-dat-achteraf-maar-wel-meegenomen”?
Google anders maar eens “Iditarod Trail Invitational” 🙂
@ fiets71: Heb jij die gedaan? Gaaf!
Neenee, de Iditarod gaat me te veel ver, maar het is wel fascinerend te zien hoe ver je kunt gaan op een fiets. Je had het over een fatbike, vandaar. Je ziet wel dat er ook andere manieren zijn om je bagage te vervoeren. Smal sporen zodat je nergens met je tassen kunt blijven haken, dikke banden voor als er geen wegen meer te vinden zijn en overal frametassen om gewicht te besparen t.o.v. tubus+ortlieb, zonder dat daarbij alles op het achterwiel rust. Ze zullen wel overnachten in bivaktentjes dus echt comfortabel is het niet. Ik vraag me ook af of ze een kookset meenemen, ik denk het niet.
http://www.alaskaultrasport.com/photo_gallery.html
Leuk stukje om te lezen. Ik heb op internet gezocht maar kan 50-622 bij geeneen shop vinden. 47-622 wel. Heeft iemand een idee waar ik moet zoeken?
http://Www.bongersbikes.nl
Ik heb nog geen tijd gehad ze in de webshop te zetten, maar heb ze wel in de winkel op voorraad.
Het testverslag van de Santos Travel Lite staat nu online!
http://www.sintchristophorus.nl/santos-travel-lite-test/
Even een vraagje…
Momenteel zit ik in Peru met een Santos Travelmaster 2.8 alu met exal sp19 velgen. Ik fiets hier veel off road. De buitenbanden (schwalbe marathon) die ik heb zijn veel te smal en zijn na 500 km al zes keer lek gegaan. De aankoop komt voort uit gebrek aan voorbereiding en een slecht advies van de verkoper.
Kan iemand mij adviseren welke buitenband om deze velg (28 inch x 1,5) past? Het liefst zo breed mogelijk voor een ruig terrein. Spatborden eraf halen is voor mij geen probleem.
Hoi Jelte, ik zie dat je samen met Marijke reist. Leuk! Ik wil graag nog een stukje over haar schrijven.
Over je banden, de TM 2.8 kan maximaal 42 mm banden hebben. Met welk type Marathon rij je? Er zijn meerdere varianten. Ik zie dat Marijke met de Supreme rijdt, maar ik raad jou een iets sterkere aan. Heb je veel last van stootlekken, punctures of scheuren?
Als je de spatborden eraf haalt, dan passen de 50mm banden prima, ook de meest degelijke Marathon Mondial. In dat geval kan je de banden met Marijke uitwisselen, want die rijdt met dezelfde velgmaat.
hey Michiel,
Dankjewel voor je snelle reactie, hier hebben we veel aan. Leuk om te lezen dat je een stukje wilt schrijven over Marijke, ze is benieuwd naar je bericht (marijke_hornstra@hotmail.com).
Marijke heeft inderdaad 50 mm banden maar heeft velgen van 2.0cm en ik heb 1,5cm. Is dat geen probleem?
Heb jij ook die 28 x 1,5 Exal SP19 velgen?
Marijke heeft extra vouwbanden, Schwalbe marathon mondial (28″x2), kan ik die er gewoon omheen zetten denk je?
Ik rijd trouwens met Schwalbe Marathon banden, de basis versie van deze band.
Welke band kan ik het beste op mijn velg zetten zodat ik goed grip heb in ruige situaties en die niet snel lek gaan. Marijke haar neefje komt binnenkort ook deze kant op en kan extra banden uit Nederland mee nemen.
We zijn erg benieuwd naar je reacties. Groetjes Marijke en Jelte
Ik heb dezelfde velgen als jij. En in dit artikel rijdt Jeroen ook met een Travelmaster 2.8 zonder spatborden en met Schwalbe Marathon Mondial 50mm (2″) banden.
De velgen van Marijke zijn breder, wat de kans op een stootlek verkleint en iets stabieler rijdt icm brede banden. De diameters van jullie velgen zijn echter gelijk (622mm), dus jullie kunnen dezelfde banden gebruiken.
Ik raad je aan om je neef de banden van dit artikel mee te laten nemen. Schwalbe Marathon Mondial 50-622 vouwbaar.
Wist je dealer trouwens dat je zoveel offroad zou gaan rijden? Zo ja, dan vind ik het erg opmerkelijk, beter gezegd kwalijk, dat hij je de TM 2.8 adviseerde…
Bij veel offroad moet je direct denken aan 50mm banden (of breder) en dan had hij je de TM 2.6 of een Travel Lite o.i.d. moeten adviseren.
Hey Michiel,
Thanks voor je reacties. We gaan het zeker proberen. Op internet lezen we echter ook veel reacties dat je dan het risico hebt dat je de velg uit elkaar splijt. (na +/- 4000 km). Dit is iets wat we boven alles willen voorkomen. Heb je daar ook ervaring mee? (Zo te lezen heb je nog al veel ervaring, dus jou kunnen we alles vragen 😉 )
Ik vermoed dat de snelle afhandeling van de fiets aankoop, de nog niet volop getrainde verkoopmedewerker en de onervarenheid van beide (koper en verkoper) tot de aankoop van de travelmaster 2.8 hebben geleid. Ik ben blij met mijn fiets, ook met de maat, maar de banden zijn slecht. Vooral de binnenbanden die ik erbij heb gekregen zijn van kwaliteit (en ik vermoed een productiefout) erg slecht. Hierover heb ik al direct met schwalbe contact opgenomen. Er zaten namelijk in 2 van de 4 binnen banden die ik heb, naden die loslieten. Kortom, ik kreeg niet gaatjes door glas, steentjes, cactussen etc. maar gewoon omdat de naad van de binnenband zelf losliet. Er zat een soort los rechthoekig plakkaat in de binnenband, en de naden hiervan zaten los. Onze vierde binnenband, had dit zogeheten plakkaat gelukkig niet, alle hoop op deze laatste binnenband.
We laten via Marijke haar neefje andere banden mee naar ZAM mee vliegen.
Echt super bedankt voor al je reacties.
Brede banden moet je niet te hard oppompen. Als je voor 2,5 bar en achter maximaal 3 bar (beetje afhankelijk van het totaalgewicht) erin doet, dan splijt je velg heus niet zomaar. Ik heb het in ieder geval nooit voor elkaar gekregen.
Ik heb sinds ijsland deze banden rrop laten liggen. In combinatie met een andere set spatborden past dit net. Maar dan ook echt net. Achter 3 bar. Voor 2. Met volle bagage. Zonder bagage achter 2,5. (En ikzelf ben niet van de lichtste) Toch alweer bijna 2 jaar zonder problemen. En ook zonder lekrijden. (Gelukkig want die banden zijn super. Behalve om ze netjes rond de velg te krijgen)
Je hebt op asfalt een behoorlijke weerstand. Maar offroad vind ik ze heerlijk. Ik ben niet van plan ze eraf te halen. Ook al ben ik op dit moment op fietsvakantie met 99% asfaltwegen
@Jeroen: welke spatborden heb jij gemonteerd op je Travelmaster 2.8 om montage van 50 mm mogelijk te maken ?
Volgens mij een setje van idworx 😀
Michiel heeft ze nog ooit voor me besteld. Dus hij weet wellicht nog welk type het is.
Klopt, SKS spatborden met kunststof clipjes i.p.v. stalen dwarsbeugels voor het bevestigen van de stangetjes. Dat type zit op de Idworx Easy Rohler.
Het past inderdaad maar net, maar laat onvoldoende ruimte over voor modder en steentjes. Zoals Jeroen het nu heeft, loopt het vrij snel vol.
Jup. Wat ik al zei. Het past net. Als je over droge onverharde wegen rijd is het geen probleem. Hooguit af en toe een steentje wat je oppikt in het profiel van je band wat je even hoort. Maar als het modderig weer is… Dan is het te krap en loopt het inderdaad zo vol.
Maar ja. Inruilen voor Een travel lite of 2.9 was toch iets duurder dan deze optie. En ik wil nog eens testen met 50mm maar dan almotion ofzo. Dus minder grof profiel. Aangezien deze banden niet verslijten… 🙂
Ik ga ook voor de mondial versie en dan 47mm (28 inch x 1,75). Ik hoop dat er dan net genoeg ruimte is om een spatbord te monteren en dat er dan op asfalt zonder problemen 4 bar in kan (zonder dat de velg splijt, wat ik heb gelezen bij andere fietsers). Hopelijk kan ik nog een spatbord ertussen krijgen, maar opzich is dat ook niet noodzakelijk. Dit lijkt mij een mooie tussenoplossing. Denken jullie dat de minder brede schwalbe mondial (47 mm) zonder problemen met de velg de tocht van Peru naar Alaska zal afleggen? 4000 km onverhard / 12000 verhard?
Vandaag zijn Marijke en ik een een extreem ruige off’road weg af gegaan en gelukkig is de velg nog recht met de smalle Schwalbe bandjes. In afwachting van jullie reactie:)
Ik zie de meerwaarde van de 47mm Mondial niet ten opzichte van de 50mm. Door het vrij grove profiel passen spatborden nog steeds niet lekker en je moet er gewoon geen 4 bar in willen pompen. Als je de spanning relatief laag houdt, rijdt het comfortabeler en heb je meer grip. De Mondial is zowiezo geen vlotte band op asfalt en 4 bar maakt hem nauwelijks sneller.
En over scheurende velgen hoef je je ook geen zorgen te maken. Velen gingen met jouw wielen met 50mm brede banden al de wereld rond. Ellen en Elmar reden probleemloos 22.000 km met dezelfde velgen en 50mm Mondials en zouden nog rustig erg lang door kunnen rijden. Maar keiharde garanties heb je met jouw soort gebruik natuurlijk nooit. Je moet na lange tijd wel in de gaten houden of je de zijkanten van de velgen niet te ver hol hebt geremd.
Eergister nog even 38km gefietst in 30,5 gemiddeld met 50mm Mondial….. wat al niet kan met redelijke conditie. Het is een stugge band, die op 4 bar zeker sneller gaat dan op 2 bar (op asfalt). De mondial koop je als trainingsband, dan kun je er jaren onafgebroken op fietsen (met bv sputnik velgen is 4 bar geen probleem). Voor Peru Alaska zou het me niets verbazen dat je met 1 set banden toe kunt en geen lekke band krijgt. Voor een iets verfijnder fietsgedrag zou je aan een Big Ben of Allmotion kunnen denken, maar die hebben beide minder grof profiel wat voor afdalingen in de modder weer een nadeel kan zijn (waar stuurmanskunst ook belangrijk is natuurlijk).
bedankt voor jullie reacties! ik ben overtuigd, mede dankzij de ervaring van Ellen en Elmar en zal de mondials 50 mm plaatsen (reservebanden van Marijke) en laat deze of de bigbens vanuit NL meenemen naar Bogota (colombia) door het neefje van Marijke.
Ik ben blij met deze oplossing en nu weer volop genieten op weg naar Equador vanuit Huamochuco (Peru). Thanks!
Wat si het verschil als je de double defense Racing Ralph tegenover de double defense van de Mondial zet? De RR is veel soepeler, dus minder slijtvast naar ik aanneem. Is de Mondial zo onslijtbaar omdat er gewoon zoveel “hard” (travelstar) rubber op zit? Zijn er soepelere banden dan de Mondial met hetzelfde grove profiel, dus iets meer suitable voor de atb?
De Mondial heeft inderdaad veel hard (en stug) rubber rondom. Ook aan de zijkanten en daar zit het voornaamste verschil met een veel lichter rollende mountainbikeband. Het Mondial profiel wordt niet op soepelere banden toegepast.
Wat vind je van de lekbestendigheid van de Racing Ralph double defense? Zou het een geschikte band zijn voor een aantal weken IJsland of Himalaya?
Die hebben we afgelopen zomer in IJsland gebruikt. Ze zaten op de Idworx waar Jeroen mee reed. Gedurende twee weken geen problemen mee gehad. Ze rollen lekker licht en comfortabel en hebben veel grip.
Op mijn Santos 4.29 had ik een testsetje van Vredestein liggen, de Black Panther. Ellende. Drie keer lek gereden. Ik heb nu de Schwalbe RR DD op mijn Santos zitten. Ben er tot nu toe erg happy mee.
Op de foto’s van IJsland zie ik op de Idworx van Jeroen een Nobby Nic voor.
In de specs van Idworx staat slechts Racing Ralph met Snakeskin.
Ben ook erg benieuwd naar de ervaringen met de DD versies van zowel de Racing Ralph als de Nobby Nic.
De Nobby Nic en Racing Ralph zijn constructief hetzelfde. Alleen het profiel is anders. De Nobby Nic is een gripband en kwam daarom voorop te liggen.
Op mijn mtb heb ik dezelfde banden liggen (echter geen DD). Voor mij is dat de ideale oplossing om in vrijwel alle omstandigheden zowel grip als snelheid te houden.
De keuze om op deze testfiets dezelfde combinatie te leggen lag dan ook voor de hand vond ik.
Jeroen heb je de DD versies wel eens op je mtb geprobeerd? Gaat dit net zo “zwaar” rijden als een Marathon Mondial op de verharde weg? Of gaan we hier off topic?
Die DD racing ralph rijd veel lichter dan de mondial, veel verschil met de gewone versie heb ik niet gemerkt. Ze zijn volgens mij wat zwaarder en lekbestendiger maar als je ook bagage aan je fiets hangt ga je dat verschil in band niet merken.
De mondial is veel stugger en zwaarder, maar volgens mij niet lek te krijgen 🙂
Ik heb ze nu op de travelmaster liggen en ja, je moet wat harder trappen, maar als het om snelheid gaat, neem ik de racefiets wel 😉
Op de travelmaster zit ik om te relaxen, dan wil ik gewoon geen lekke banden 😉
De Mondial heeft een totaal ander soort profiel dan alle mountainbikebanden. Een trekkingfiets met zware tassen kan met ATB-banden in de bochten wegdribbelen of glijden door de hoge, flexibele noppen. De nopjes buigen door de grote belasting om en op harde ondergrond slijten ze snel weg. Daarom zijn bij de Mondial de noppen platter en veel breder. Dat rijdt veel stabieler.
De Mondial is een trekkingband waar je off-road mee kan, maar niet net zo goed als met een echte MTB-band. En de Racing Ralph en Nobby Nic zijn pure off-road banden die het niet zo goed doen op verhard wegdek.
Het resultaat van de reacties. De originele spatborden passwnn eromheen. Wel groter uitgedraaid met de stelschroefjes. En met een verwarmingsmachine heb ik het plastic aan het voorspatbord wat opgehoogd bij de verlichting. Genoeg ruimte voor modder en achter kan het wat krap worden, maar dat kan later nog wat met de verwarmingsmachine worden verbreed. Hij loopt nu nergens aan. Nogmaals bedankt.
Deze band heeft, naar mijn ervaring, meer een off-roadeigenschappen(gravel,…) dan op de weg.De omgevingstemperatuur zorgt ervoor dat deze band meer op de asfaltweg kleeft.Tijdens mijn laatste rit(Noorwegen) kreeg ik meer bevestiging van dit feit.Met een beladen fiets verloor ik snel aan snelheid bij warmer weer dan tijdens de koelere avond.De staat van de weg heeft ook een aandeel.