Voor onze tweede trip door IJsland hadden we een nóg zwaardere route gepland dan vorig jaar. En dus moesten er twee degelijke mountainbikes komen, want dikke banden en verende voorvorken waren absoluut een must. Door Idworx werden we verwend met het topmodel, de Idworx Racing tiRohler, een titanium 29er mountainbike met Rohloff.
In ‘Rough Spec‘-uitvoering. Want ruig werd het…
De Racing tiRohler is het mooiste en beste dat Idworx op mountainbikegebied te bieden heeft en is leverbaar in drie uitvoeringen: Speed Spec, Rough Spec en Power Spec. De verschillen zitten ‘m met name in de remmen, de tandwielverhoudingen, de voorvorken en de banden. De basis is altijd hetzelfde oerdegelijke titanium frame en de welhaast onverslijtbare en onderhoudsarme Rohloff-naaf.
Het is geen mountainbike die wil concurreren met de hypersportieve, ultralichte ‘plastic’ wedstrijdfietsen, maar meer een endurance-MTB voor wie lang en ver wil rijden in alle omstandigheden, met een minimale kans op trammelant. Een schier onverwoestbaar marathonmonster, als het ware. Ondanks dat de Racing tiRohler gebouwd is op degelijkheid en duurzaamheid is het absoluut geen langzaam fietsje, zoals we na onze IJsland-trip hebben ervaren. Maar we zijn allereerst nieuwsgierig naar de inzetbaarheid van deze Idworx met bepakking en zijn degelijkheid onder zware en vooral natte omstandigheden.
Ten opzichte van de Speed Spec en Power Spec heeft de Racing tiRohler Rough Spec een kleiner voortandwiel voor een lichtere overbrenging. En dat bleek in IJsland geen overbodige luxe!
Idworx Racing tiRohler Rough Spec Specificaties:
| Frame: | Ti3Al2.5V Titanium |
|---|---|
| Voorvork: | Rock Shox Reba, 120mm veerweg (testmodel had Magura) |
| Versnelling: | Rohloff Speedhub 500/14 (35 tanden voor / 17 tanden achter) |
| Crankstel: | Truvativ Stylo met Idworx Long Life bottom bracket en gehard stalen tandwiel |
| Ketting: | Extra geharde idworx KMC X1 ketting |
| Remmen: | Shimano XT, 180mm voor, 160mm achter met Ice Tech remblokjes (testmodel had Hope Race X2 remmen) |
| Wielen: | Rohloff / Hope Pro 2 Evo met idworx Darim Disc velgen |
| Banden: | Schwalbe Racing Ralph 2.35″ Snake Skin |
| Stuur: | Syntace Duraflite aluminium |
| Stuurpen: | Syntace Force 149 aluminium |
| Zadelpen: | Syntace P6 aluminium |
| Zadel: | Selle Italia SLS idworx |
| Kleur: | Blank titanium |
| Bijzonderheden: | Anti-doordraai balhoofd en excentrisch verstelbare trapas |
| Gewicht: | ca. 12,5kg |
| Prijs: | €6.095,- |
Ik kreeg van Santos een ‘4.29’ met Rohloff en tandriem onder mijn kont en Jeroen mocht op de Idworx Racing tiRohler stappen, met de afspraak dat we onderweg regelmatig van fiets zouden ruilen. Althans, dat was het idee…
Het enige wat we voor onze reis aan de tiRohler toevoegden waren een Tubus bagagedrager, Ergon handvatten en bar-ends, SPD-pedalen, een bidonhouder aan de zadelpen en een extra grote bidonhouder voor petflessen aan de onderbuis. Tot slot ging Jeroen’s Brooks zadel erop, want het standaard zadel was iets te sportief gesneden voor wat wij met de fiets gingen doen. De bagage ging in twee achtertassen en de driehoekige tas in het frame zat volgepropt met voor twee weken aan eten. Omdat vorig jaar onze voortassen steeds op de rotsen sloegen, wilden we geen voortassen meer aan de voorvork, wat bij bijna alle verende voorvorken ook niet eens is toegestaan. De slaapzak bonden we in een waterdichte compressiezak aan het stuur.
De fietsen werden ingepakt in de hoezen die Idworx standaard bij zijn fietsen levert en werden op Schiphol afgeleverd bij ‘Odd-sized bagage’, de fietstassen gingen in een waterdichte, lichtgewicht plunjezak op de lopende band en we vertrokken in de avond met het vliegtuig van Iceland Air. Klaar voor een koud, nat en winderig avontuur. De weersvoorspellingen waren weer niet best…
We kwamen midden in de nacht aan op het vliegveld in Keflavik, maakten de fietsen gereed en reden zo’n twintig kilometer naar de zuidkust, alwaar we de tent naast de rotsen opzetten. Het blijft een hele bijzondere ervaring om in het IJslandse heldere middernacht-licht te fietsen. Op de foto hieronder is het ongeveer 2 uur ‘s nachts.
Superstrak rijgedrag
Na twee dagen, afwisselend over asfalt en gravel, in de regen tegen windkracht zeven geploeterd te hebben, reden we vanaf de zuidkust het mooie, ruige binnenland in richting Landmannalaugar. Met iedere kilometer over gravelwegen en modderpaden werden de landschappen steeds mooier, de klimmen langer en steiler en de rivierdoorwadingen talrijker.
De Idworx vond alle ontberingen prima. Het kon hem niet ruig genoeg zijn. Zijn taak om dag in dag uit door regen, modder, gruis, rivieren en over rotsen en gravel te rollen heeft de Racing tiRohler (bijna) zwijgzaam op zich genomen. Onder last van ongeveer 23kg bagage en het niet nader te noemen gewicht van Jeroen voelde de Idworx superstabiel aan. Het frame is lekker stijf, de met de hand gespannen wielen zijn superstrak en de voorvork helpt je het voorwiel precies te plaatsen en in de richting te houden van waar je wil. Ook op hoge snelheid over met keien en greppels bezaaide afdalingen. Onze handen, armen en schouders waren aanzienlijk minder snel vermoeid en deden minder pijn dan vorig jaar, toen we met vaste voorvorken reden.
Over de wielen gesproken, ik vind het onvoorstelbaar hoe goed deze zich hebben gehouden, ondanks de vele klappen en zware belasting van rijder+bagage. Geen spaakbreuk, geen slagen, geen deuken, geen lekke banden, helemaal niks! Gewoon goed, betrouwbaar en strak. De extra brede velgen dragen bij aan de goede stabiliteit en de moddervette 2,35″ achterband geeft extra veel grip, comfort en draagkracht.
Qua zithouding is de Racing tiRohler niet extreem sportief en dat is voor een dergelijke reis maar goed ook. Met het stuur een tikkie lager dan het zadel reed hij zelfs erg relaxed. Het voorste deel van het frame is relatief kort ten opzichte van veel wedstrijd-georiënteerde mountainbikes en de achtervork is juist weer relatief lang. Je zit dus voldoende rechtop om het een hele dag uit te kunnen houden en hebt dankzij de lange achtervork wat meer tractie op het achterwiel tijdens het klimmen. Tel daar het extra lichte verzet bij op en je hebt een prima klimgeit.
Dat dit in IJsland toch niet altijd voldoende blijkt te zijn, is de fiets vergeven. Er zaten dit jaar gewoon nog meer #$*!%<-klimmetjes in de route. We hebben zelfs een stuk met een steigingspercentage van honderd procent met handen en voeten klauterend, duwend, glijdend en aan de fiets sjorrend afgelegd. Toen duwen echt niet meer ging, hebben we de tassen van de fietsen gehaald en sleurden we de fietsen en tassen afzonderlijk om de beurt omhoog.
Remmen als een piepende baksteen met gevoel
In de afdalingen was Jeroen erg blij met de hydraulische schijfremmen van Hope. Met één vinger aan de remgreep en de resterende vier stevig om het handvat geklemd, was de Idworx met gemak en met veel remgevoel tot stilstand te brengen. Ook met snelheden boven de 70km/u over rotsige stuiterpaden. Het ging soms zó hard dat Jeroen de verhitte voorrem kon ruiken.
Op mijn Santos 4.29 zaten hydraulische Magura HS33 velgremmen, welke als erg goed bekend staan en die me op alle eerder geteste trekkingfietsen supergoed bevielen. Toch moeten de Magura HS33 remmen qua remvermogen en doseerbaarheid hun meerdere erkennen in de Hope schijfremmen van de Idworx. Ik moest altijd flink harder knijpen en eerder in de ankers dan Jeroen. Ik heb meerdere keren hartkloppingen gehad wanneer ik een bocht nog maar nèt wist te halen. Jeroen niet, die denderde onverstoorbaar door.
Zelfs wat betreft de duurzaamheid van de remblokken bleken de schijfremmen beter. Na twee weken veel remmen in zeer natte omstandigheden waren de Magura remblokken tot over de helft weggesleten en de Hope blokken slechts minder dan één millimeter! En dat terwijl schijfremmen er algemeen bekend om staan bij nattigheid en in modder zeer snel te slijten… Hulde dus voor de Hope-remmen!
Wat we minder fijn aan de schijfremmen vinden, is het feit dat ze het af en toe flink uit kunnen schreeuwen. Op zich wel handig om Jeroen te kunnen lokaliseren tijdens snelle afdalingen, maar toch niet goed voor de rust in de natuur. Helaas is dit gekrijs van de blokken en schijven iets wat we van alle schijfrem-merken moeten accepteren, want er bestaan nog altijd geen 100% piepvrije schijfremmen. Mountainbikers accepteren dit al jaren, want er zijn geen alternatieven meer (behalve dus bij Santos), maar voor de meeste trekkingfietsers zijn schijfremmen een nieuw fenomeen dat door de fietsindustrie langzaam doorgedrukt wordt. Dat trekkingfietsers de rust meer waarderen dan mountainbikers bleek wel uit het aantal klachten over gillende schijfremmen dat via deze website omhoog kwam.
Op de trage stukken of de delen die we moesten lopen, omdat er fietsend geen doorkomen aan was, hoorden we de hele tijd het gepiep… piep… van aanlopende zandkorrels en dat irriteerde behoorlijk. Ik moet er wel bij zeggen dat de stemming al ietwat gedempt was vanwege de zware omstandigheden… Idworx is al een tijdje bezig hun remmen het zwijgen op te leggen, maar vooralsnog met weinig resultaat. Het zou fantastisch zijn als Idworx de eerste geruisloze schijfremmen uitvindt!
Voor modeljaar 2015 heeft Idworx de Racing tiRohler Rough Spec voorzien van Shimano XT schijfremmen. Ook gewoon erg goede remmen en iets minder prijzig dan die van Hope. En misschien wel de voornaamste reden waarom Idworx voor dit type rem heeft gekozen: Shimano is een meer betrouwbare leverancier dan Hope en wereldwijd veel beter verkrijgbaar.
Water, water, water…
IJsland had ook dit jaar weer last van een zeer natte zomer. We pasten onze route en dagschema indien nodig aan het weer en de omstandigheden aan. Als het ‘s ochtends hard regende, bleven we wat langer liggen. Maar als we eenmaal aan het fietsen waren, dan reden we net zo lang door als we konden, ongeacht de regen en de kou. In beweging blijven is dan het best.
De route van dit jaar stond in het teken van ontelbaar veel rivierdoorwadingen, wat zorgde voor weinig dagkilometers. Tientallen keren per dag was het: schoenen en sokken uit, sandalen aan, broekspijpen omhoog, ondiepe stukken zoeken, fiets erdoorheen trekken, voeten afdrogen en de sandalen weer omruilen voor sokken en schoenen. Het kostte allemaal veel tijd en samen met het vele lopen op steile klimmen kwam het een enkele keer voor dat we op een dag slechts 15 kilometer aflegden.
Als je de drang om kilometers te maken loslaat, dan worden de doorwadingen steeds leuker. Het is natuurlijk erg avontuurlijk om met de fiets tot over de assen in het ijskoude gletscherwater met de stroming te worstelen. Zorg er bij snelstromend water wel voor dat je je fiets altijd stroomafwaarts van je houdt, want als hij op de tassen gaat drijven, moet je er met je volle gewicht aan kunnen hangen en je niet met fiets en al omver laten duwen. Eén misstap op een onderwatersteen en je ligt onder je fiets.
Het scheelde overigens enorm dat we niet met voortassen aan de voorvork reden. Het stromende water heeft zonder die tassen veel minder grip op de fiets en hij zal veel minder snel uit je handen willen drijven.
Oeps… dit is de Santos 4.29
Bij de ondiepe stroompjes werd het zo veel mogelijk de kunst om met de schoenen nog aan over te steken. Fietsend of steenhoppend de overkant proberen te bereiken, leverde grappige acrobatische toeren en mooie plaatjes op. Halverweg de vakantie kwamen we bij een rivier die te diep en te breed was en te snel stroomde om er doorheen te komen. Er waren op dat moment helaas geen dikke 4×4’s in de buurt om ons naar de overkant te liften. Er restte ons niets anders dan daar maar te overnachten, de volgende halve dag terug te fietsen en de route aan te passen.
De Idworx vond het allemaal wel best. De Rohloff-naaf kan tegen een overvloed aan water en de ketting en remmen spoelden steeds weer mooi schoon. Het is wel raadzaam om bij thuiskomst de olie in de Rohloff-naaf te verversen, want als de naaf helemaal ondergedompeld is geweest, kan er wel wat water in zitten.
De Racing tiRohler is voorzien van Idworx’ zogeheten Long Life bottom bracket. Deze heeft extra goed afgedichte lagers en is maximaal gevuld met vet. Daar komt dus niet zomaar water in.
Echt niet! Flikker maar op!
Jeroen en ik hadden de afspraak dat we regelmatig van fiets zouden ruilen, maar jullie lezen en zien op de foto’s dat het altijd Jeroen is die met z’n dikke reet op de Idworx zit. Ik heb er in IJsland welgeteld een half uurtje mee mogen rijden… Na drie dagen was Jeroen zó vergroeid met de Racing tiRohler dat hij ermee kon lezen en schrijven, wat een groot compliment is voor de Idworx.
Wanneer ik vroeg of ik ook even mocht, kreeg ik steevast het antwoord: “Echt niet! Flikker maar op!” Vanaf dat moment was het oorlog tussen ‘mijn’ Santos en ‘zijn’ Idworx en grepen we iedere kans aan om elkaars fietsen af te zeiken. Ketting versus tandriem, aluminium versus titanium, velgremmen versus schijfremmen, enz. Het bleek allemaal theoretisch geouwehoer, want er was praktisch niks te zeiken. De Idworx is gewoon een dijk van een fiets!
Gelukkig wilden beide fietsen wel gebroederlijk naast elkaar staan wanneer wij samen in de tent genoten van een warme zak Adventure Food en we moe en voldaan vroeg de slaapzak in kropen. Eén dag hebben we vroegtijdig afgerond, toen we een oude herdersshelter ontdekten. Het was nog lang geen etenstijd, maar deze plek was gewoon té mooi om aan voorbij te rijden!
Het betrof hier een grot van vier meter diep die aan de voorkant was afgesloten met gestapelde stenen en een klein houten deurtje. De oude gravures in de wand bewezen dat het hier echt om een meer dan honderd jaar oude herders-‘Hellrar’ ging. Naast de grot was een met een stenen muurtje afgezette inham, welke vroeger door de herders als schaapskooi gebruikt werd en die wij gebruikten als fietsenstalling en om droog en uit de wind te kunnen koken.
Binnen in de grot was een houten vlonder aangebracht om op te slapen. Hier kwamen de Idworx-fietshoezen mooi van pas om onze luchtbedjes tegen splinters te beschermen. Ik had er heerlijk geslapen, maar Jeroen niet. Te koud, zei hij… Ha! Zijn verdiende loon om mij niet op de Idworx te laten rijden!
Aan het eind van de vakantie kwamen we aan op de camping van Landmannalaugar, waar we een rustdag namen alvorens de dag erop met de bus naar Reykjavik te gaan. De rustdag bleek hard nodig, want we waren tot op onze botten verkleumd. We maakten dankbaar gebruik van het natuurlijke warmwaterbad naast de camping. Een paar uur dobberen in het hete grondwater maakte van ons weer nieuwe mensen. Rood als kreeften doken we lekker opgewarmd onze slaapzakken in.
De fietsen gingen in het bagageruim van de bus en met een rotgang jakkerde de chauffeur over de bochtige gravelwegen richting de bewoonde wereld. De Chauffeur schepte er genoegen in om toeristen in hun gehuurde SUV’s met zijn mastodont op te duwen. De witte VW’s Touran en Suzuki’s Vitara vluchtten zo snel als ze konden de berm in. De fietsen hebben het gestuiter in het ruim overleefd. Best wel fijn om geen uitstekende, kwetsbare derailleurs aan je fiets te hebben!
Na twee dagen cultureel gedaan te hebben in Hafnarfjörður, Keflavik en bij de vuurtoren van Garður, was het tijd om terug te vliegen. Bij thuiskomst was het een kwestie van de fiets even schoonspuiten, de ketting smeren en onze accessoires demonteren. De Idworx was in een uurtje weer klaar voor ‘normaal’ gebruik. In de Veluwse bossen heb ik nog veel plezier aan de Idworx beleefd toen ik er zonder bagage mee ging mountainbiken. Bijzonder; twee weken lang gedroeg de Idworx zich als een goedmoedig en betrouwbaar lastdier en zonder bagage is het ineens een heerlijk wendbaar en snel jachtpaard!
Expedition Spec?
Is er naast het gepiep van de remmen verder helemaal niets kritisch te melden over de Racing tiRohler? Ja, je zou kunnen klagen over het feit dat er geen tandriem op kan, maar de KMC X1 ketting en het extra gehard stalen voortandwiel zijn toch wel erg degelijk en duurzaam. En in Verweggistan onderweg zelf te repareren met stukjes reserveketting.
De fiets presteert zó goed dat een tandriem niet gemist wordt. En als je die toch wil, dan kan je de aluminium mountainbike van Idworx kiezen. De Rock’n Rohler Rough Spec is gelijkwaardig afgemonteerd, heeft dezelfde stijfheidswaarden met navenant identiek rijgedrag, maar kost wel €1800,- minder en kan sinds modeljaar 2015 wel uitgerust worden met een tandriem. De vraag is dus hoe graag je een frame van de sterkste metaalsoort Titanium wil hebben.
Aluminium of Titanium? Scheelt €1800,-
Voordelen van het titanium frame van de tiRohler t.o.v. de aluminium Rock’n Rohler:
- Hogere treksterkte
- Zeer duurzaam
- Zeer slagvast (deukt nauwelijks)
- Corrodeert niet
- Hoeft niet gelakt te worden
- Krasjes zijn weg te polijsten met een stukje staalwol
Er wordt veel beweerd dat Titanium comfortabeler rijdt dan Aluminium, vanwege de hogere flexibiliteitsgraad van het materiaal, maar dit is bij de Idworx niet het geval, omdat de alu en de titanium versie even stijf zijn geconstrueerd. Met Titanium kán je wel een frame met wat meer ‘flex’ bouwen, maar dan moet je hem anders construeren. De achtervork van de Racing tiRohler is wel wat slanker gebouwd dan die van de Rock’n Rohler, maar ik heb geen verschil in comfort ervaren.
Na IJsland vinden wij dat er naast de Speed, Power en Rough Spec wel een vierde variant van de Idworx Racing tiRohler mag komen, de Expedition Spec! Als Idworx nu, net als Santos, montagenokjes voor een bagagedrager en extra schroefgaatjes voor een bidonhouder onder de onderbuis aan het frame maakt, dan kan je alle trekkingbenodigdheden kwijt. Misschien is het nog interessant om een mechanische schijfrem in plaats van een hydraulische aan de optielijst toe te voegen en dan heb je een dijk van een off-road trekkingfiets!
Jeroen baalt er nog steeds van dat hij hem weer in heeft moeten leveren.
Wow
*zucht* nu ik de fotos terugzie heb ik weer zin. Mooi stuk geworden Michiel!
Wat een prachtige trip en mooi verhaal weer Michiel!
Man man, wat ben ik toch verliefd op die idworx. Wat een magistrale fiets blijft het.
Wat ik alleen niet begrijp is dat deze fiets (en de “normale” RnR) in zijn 5e levensjaar maar liefst €300,- in prijs verhoogd is en de specs (remmen) zo te lezen van een voordeliger merk gemonteerd zijn. Het zal hem niet in de hoge verkoopaantallen zitten van deze beauty….
Met welke framemaat reed Jeroen?
Indien iemand nog een tipje heeft voor een aantrekkelijk geprijsde oranje RnR in mt46 houd ik mij aanbevolen 🙂
Weer genoten van de foto’s, wat een prachtig land moet dat ook zijn.
Ik mag graag naar Schotland afreizen, maar dit ziet er nog een stukje ruiger uit.
Ik heb geen inzicht in het prijsbeleid van Idworx, dus over de prijsveranderingen kan ik niets zeggen. Ondanks de prijsstijging is een aluminium Idworx t.o.v. een vergelijkbaar afgemonteerde Santos gewoon een goede koop.
*zucht* nu ik de foto’s zie … krijg ik ook echt zin om weer eens naar IJsland te gaan, en dan wel met de fiets…
Onwijs mooie foto’s !
Hulde Michiel & Jeroen.
Ja die conclusie heb ik ook getrokken, heb ze eens even vergelijkbaar samengesteld in alu uitvoering.
Ik snap dat je geen inzicht in het prijsbeleid hebt, maar ik probeer zo’n prijswijziging te verklaren en kom niet verder als een Rockshox ipv Magura, een voordeliger remmerij en een beltready framedoorgang in het achtersteven. Ik ga toch maar eens een oudejaarslot halen want de Sint was mij dit jaar wederom niet goed gezind.
Mooi verslag weer, bedankt!
Toch benieuwd of de Santos nog enigszinds gelijkwaardig is aan de Idworx?
Mooi verslag hoor. Prachtige reis.
Omdat je laatst schreef over frame stijfheid ben ik benieuwd of bovenstaande frames wel stijf zijn aangezien de boven en onderbuis op elkaar in de balhoofdbuis komen? En hoe wordt deze stijfheid dan bereikt? Bij voorbaat dank!
@ Dick: In de uitvoering zoals ik ‘m reed nog niet helemaal, omdat ik een verkeerde bandenkeus had gemaakt (om te testen), de nieuwste Santos bagagedrager nog niet klaar is en ik nog niet helemaal happy ben met de voorvork.
@ Damien: Niet iedere fiets met een kort balhoofd is per definitie slap. De diameters van de buizen en een goed uitgedachte wanddikte van de buizen doen het meeste werk. Mountainbikes kunnen geen lang balhoofd hebben, omdat anders het stuur te hoog komt.
Mijn Santos Travel Lite heeft dezelfde buizen als de 4.29 mountainbike en heeft door het hogere balhoofd wel een hogere torsiestijfheid. De Travel Lite rijd ik dan ook wel met voortassen en de 4.29 liever niet.
Weer een prachtig verhaal Michiel en mooie review van de Idworx.
Ook het fotomateriaal vind ik weer top! Wat voor soort/type camera neem je mee op dit soort reizen?
Thanks Michiel! Ben ook wel benieuwd naar type camera.
Even vloeken in de kerk…
Is IJsland op dit forum de ” Holy Land ” ?
Na de foto’s gezien te hebben….
Een fiets is toch om te fietsen ?
No hard feelings….
Mijn camera is de Nikon Coolpix AW110
@ Ruud: Nee hoor, IJsland is niet heilig. Jeroen en ik zijn er nu toevallig twee keer geweest. Het is wel een erg indrukwekkend land, maar voorlopig hoef ik er niet meer heen. Ik verlang nu wel weer naar een warm en zonnig land.
@ Jan-Willem: gewoon snel kopen voordat hij nóg duurder wordt!
Ja ja, de knopen worden wederom geteld. t` Wordt wel een beetje dure hobby hoor al die fietsen. Voordeel is wel dat ie lekker exclusief blijft 🙂
Mooi cameraatje trouwens!
Mooi avontuur! Lekkere testomstandigheden ook. Zo komt die Idworx mooi tot zijn recht.
Over die XT-schijfremmen op de 2015 editie, daar is niks mis mee. Remt goed, lekker bijterig, maar toch met gevoel. Goede prijs/kwaliteit verhouding.
Mijn ervaring met Hope is dat de levering van onderdelen nog wel eens te wensen overlaat, wat erg lastig is als je snel iets moet repareren. Soms kan een klein, maar essentieel onderdeeltje weken op zich laten wachten.
Geen naafdynamo in je voorwiel? Beviel dat?
6000 euro is wel veel. Had een kale vsft400 ook geschikt geweest als je daar een paar RR’s onder zet? Hoe verliep de slijtage van de RR’s, geen lekke banden?
Ik had een naafdynamo in de Santos met 1 accu. Jeroen had gewoon vier opgeladen accu’s meegenomen.
Doordat we vaak erg langzaam reden en veel moesten lopen, wekte de naafdynamo nauwelijks stroom op. Ik kreeg het niet voor elkaar om de accu helemaal vol te rijden en moest uiteindelijk gebruik maken van Jeroen’s accu’s.
Heb je mijn test van de VSF gelezen? Ik zou daar voor geen goud mee door IJsland willen fietsen, zéker niet nu ik weet hoe lekker het gaat met een Santos en een Idworx. En vorig jaar ging het met twee Santossen, een Travel Lite en een Travelmaster 2.8 ook al erg lekker. De VSF is in GEEN ENKEL opzicht te vergelijken met merken als Santos en Idworx.
VSF: slap frame, geen voorvering, 26″ wielen, weinig ruimte rond de banden.
Idworx: stijf frame, voorvering, 28″ wielen met veel ruimte rond de banden, superieure remmen.
Ja, €6000,- is veel geld, maar voor €4295,- kan je hetzelfde doen met de Rock’n Rohler.
Heb je bij de vsf ook weinig ruimte tussen de buizen als je spatborden verwijderd. Passen er dan geen 2,35″ banden in? Okay geen voorvering, dan ga je wat langzamer naar benee
Idworx en Santos zullen eens te meer in hun nopjes zijn met Michiel’s lofzangen. Hulde voor verslag met schitterende foto’s. De overtreffende trap.
Deze site verdient het om gekozen te worden tot ‘Vakantiefietssite van het Jaar’. Vorig jaar, dit jaar, volgend jaar.
@ harry: De VSF is een trekkingfiets en heeft derhalve binnen de achtervork minder ruimte rond de band dan een MTB. Ongeveer 2 inch past nog, maar 2,35 niet.
Voorvering is niet alleen fijn in de afdalingen, maar vooral ook op de kilometerslange keienwegen. Dat scheelt veel pijn in de armen, handen en schouders. Ongeacht hoe hard je rijdt.
Mocht je met de VSF naar IJsland gaan, laat ons dan vooral weten hoe het gegaan is! We zijn onderweg wel twee VSF’s tegengekomen, maar die bleven uitsluitend op de saaiere gravelwegen voor auto’s, waar wij alle kanten op konden, inclusief lavavelden met mul gruis en smalle, hobbelige schapenpaadjes.
@ Jan-Willem, ik heb het even bij Gerrit nagevraagd en het blijkt dat het prijsverschil in de voorvork zit. Idworx had de Maguravork relatief goedkoop in kunnen kopen en de Rock Shox Reba van nu kost ongeveer het dubbele, aldus Gerrit Gaastra.
De travel lite lukte ook in ijsland, waarom dan niet de t400. Meende een keer gelezen te hebben dat er nog net 60mm banden onder de t400 paste…. dan moet je ver kunnen komen.
Maar hulde voor je site. Een stuk aangenamer en inhoudelijker dan het forum van wereldfietser. Hier meer normale mensen ipv zure betweters. Heel aangenaam om te lezen. Ga vooral zo door.
Alweer een fijn verslag! Toch nog een vraagje: “Misschien is het nog interessant om een mechanische schijfrem in plaats van een hydraulische aan de optielijst toe te voegen”: waarom een schijfrem mechanisch willen en een velgrem juist hydraulisch (HS33)?
Nou dat verklaart een hoop. Vraag mij wel af waarom voor een duurdere wordt gekozen (en heft dat het prijsverschil met de voordeliger remmen niet op?). Lees nergens iets negatiefs over deze Magura vork.
De bereikbaarheid neemt er voor velen niet mee toe en de aantallen zullen nou niet van dien aard zijn….
Begrijp mij niet verkeerd hoor, ik ben ook ambassadeur van dit mooie merk en wijs iedereen die er naar vraagt graag op alle mooie details van mijn AR. Probeer soms achter een bepaald prijsbeleid te komen en zie de logica er in dit geval niet van in.
Kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat ik in de markt ben voor zo`n apparaat en links en rechts wat penningen bij elkaar aan het zoeken ben en ik de vraag van mijn wederhelft “wat kost zo`n fiets eigenlijk” op slinkse wijze wist te omzeilen. Maar vroeg of laat moet ik met de billen bloot.
@ harry: ik heb al wel eens een VSF met 60mm banden gezien, maar dat waren banden met een fijn profiel en geen dikke noppen.
De voornaamste reden dat ik niet graag op een VSF zou gaan is het slappe frame. Dat ding past niet bij mijn enthousiaste rijstijl en voldoet gewoon niet voor wat ik ermee wil doen.
Toch wel bijzonder dat de sfeer hier zo anders is dan op het WFforum. Andere bezoekers, ja, maar toch ook heel veel dezelfde.
@ Filip: dat klinkt inderdaad tegenstrijdig, maar is het toch niet. De Hydraulische Magura velgremmen zijn heel erg degelijk, vooral de grote remcilinders. Die gaan bijna nooit kapot. En een olieleiding trek je ook niet zo snel kapot. De remmen zijn niet zelfstellend, dit doe je met een simpel draaiknopje.
Bij schijfremmen zijn de cilinders veel kleiner en kwetsbaarder en meestal werken de remmen met een expansievatje, zodat de remmen zichzelf kunnen stellen als de blokjes slijten. Dit alles is veel gevoeliger en de kans dat er lucht in je leidingen komt of je remcilinders gaan lekken is veel groter dan bij de HS33s. Vandaar dat mechanische schijfremmen verstandig kunnen zijn. Vooral de low-tech Avid BB7 schijfremmen zijn erg goed. In tegenstelling tot de hydraulische varianten van hetzelfde merk…
Mooi testverslag met dito foto’s!!
Dat het met de velgen van Idworx wel goed zit had ik vorig jaar al ondervonden met de AR (en nog steeds overigens) tijdens de “schrotterwege” in Duitsland met volle bepakking.
Ik heb de velgen laatst laten controleren bij mijn velgenspecialist Jelle (van Singlespeed).
Er was wel enig verloop te constateren. Veel stelde het gelukkig niet voor en misschien heeft het er al in het begin ingezeten.
Velgen zijn nu weer super.
Overigens gingen de buba’s er nu wat makkelijker van af dan aan het begin (toen ik de dikke biba’s ging plaatsen) toen ik heel veel moeite had om de buba’s ervan af en er weer op te krijgen had.
Wat mij trouwens is opgevallen, maar ik zie het steeds meer mensen doen, is dat mensen trekken en duwen aan/tegen het zadel. Ook op jullie foto’s zie ik dat weer.
Wil je onbezorgd gebruik maken van je zadel, doe dit dan niet!
Michiel en Jeroen, jullie als riem adepten hoe is de ketting aandrijving bevallen?
Minpuntje zoals Michiel al schreef is dat er in het titanium frame geen extra schroefgaatjes voor de bidonhouders zijn gemaakt, maar Gerrit Gaastra vindt dat dit het frame verzwakt.
Daarom wordt er in de titanium frames van Idworx zo min mogelijk geboord.
Frits, al vanaf het ontstaan van de fiets pakken mensen hun fiets bij het zadel vast. Iedereen, echt iedereen die ik zie, trekt zijn fiets aan het zadel uit de fietsenstalling. Dat zadels hier niet altijd tegen kunnen, vind ik een ontwerpfout van de zadelfabrikant, want zij zouden moeten weten dat men al meer dan 100 jaar het zadel als handvat gebruikt. Mijns inziens hoort hier bij het ontwerpen in het pakket van eisen rekening mee gehouden te worden, want ergonomisch zit dat ding precies op de juiste plek om vastgepakt te worden.
Dat je met een volgeladen trekkingfiets wat voorzichtiger met je zadel om moet gaan, is logisch, maar dit is dan ook geen vorm van algemeen gebruik. Zo min mogelijk je achterkant met tassen aan het zadel van de grond tillen dus, maar het moet een enkele keer wel kunnen. En eigenlijk, hoe vaker hoe beter.
Zonder het zadel als handvat te gebruiken, waren wij geen rivier doorgekomen en hadden we geen enkele helling lopend kunnen bedwingen. Gelukkig konden mijn SQlab zadel en Jeroen’s Brooks zadel hier voldoende tegen.
Wat betreft de extra nokjes aan de onderbuis, die kunnen niet in het frame geboord worden, omdat daar de kabels al langs lopen. De nokjes kunnen wel aan de aangelaste titanium kabelgootjes gelast worden, zoals je wel bij andere fietsen van Idworx ziet.
@ Jan-Willem: Gerrit legde me uit dat hij per fiets dezelfde prijsberekeningen aanhoudt. De marge op een fiets van €6000,- is in verhouding net zo groot als op een fiets van €4000,-.
Grotere fabrikanten stellen bij bepaalde modellen de prijs weleens naar omlaag bij om de prijs wat acceptabeler te maken en zo meer te verkopen. De wat mindere marge nemen ze dan voor lief, want dit wordt toch gecompenseerd door de massamodellen en de grootschaligere inkoop.
Idworx heeft als kleine fabrikant met andere inkoopprijzen te maken en iedere verandering zie je dan ook veel duidelijker terug in de prijs dan bij grote fabrikanten.
Kijk, Frits! Bidonhoudernokjes onderop de onderbuis! Heb jij op je All Rohler ook.
Juist Michiel, dat bedoelde ik, bij de ERTi (die helaas uit productie is) en bij de ORTi wordt die positionering wel toegepast.
Voor wat betreft het aan het zadel duwen of trekken is vaak bij mensen een gewoonte geworden.
Ik heb mij aangeleerd dit niet te doen, of aan de zadelpen, achterdrager of aan de bovenbuis duwen of trekken.
Maar ik geef je gelijk in de meeste gevallen gaat het goed, echter op de sommige forums lees ik wel eens vreemde berichten van zadels die bij rails, achter of voorzijde spontaan afbreken en dan bekruipt bij mij wel eens het gevoel van hoe is dat nu mogelijk.
Hadden jullie heimwee naar de riemaandrijving bij de TiRohler?
M.b.t. tot de marge heb je gelijk zo heb ik dat ook altijd van Gerrit begrepen.
Heimwee naar de riem? Ik reed lekker op ‘mijn’ Santos met riem en Jeroen was de arme stakker die het met ketting moest doen. Als je het goed wil doen, kan je in IJsland met die vele rivierdoorwadingen de ketting dagelijks smeren en om de paar honderd kilometer aanspannen. Met de riem op de Santos 4.29 hoef ik nu al een half jaar niets te doen. Niet smeren en niet naspannen. Vind ik fijn. En met de Santos Travel Lite doe ik nu al anderhalf jaar helemaal geen onderhoud aan de riem.
Mooi verhaal weer Michiel!
Is het bij mechanische remklauwen ook niet een voordeel dat je de blokken wat verder van de schijven kunt afstellen?
Je hebt dan alleen gillende remmen tijdens het remmen maar tijdens het fietsen zijn ze dan net zo lekker stil als een Travel Lite met Magura’s en riemaandrijving
Dat klopt, Erwin, maar helaas is dat voordeel maar klein. Ook de Avid BB7 remmen hebben uiteindelijk last van schurende geluiden in de modder.
Dank voor je verhaal. Mogen we ook nog een verhaal over de Santos verwachten?
Ja, maar dat duurt nog wel even. Ik ben er nog mee aan het testen en de voorvork en bagagedrager zijn nog niet definitief. Santos wil graag samen met German-A en mijn input een heavy-duty variant van de Kilo-voorvork maken. De huidige vork kan namelijk nog wel wat stijver voor fietsen met bepakking en we beschouwen ‘m nog als experiment.
Welk merk frametas is dat op de Idworx?
Dat is een prototype-tas van Lone Peak Packs (staat niet op de site): https://lonepeakpacks.com/shop/
@frits> ik ben geen riem adept hoor. Heb op mijn eigen travelmaster “ordinair” een ketting.
Vorig jaar in ijsland hebben we de ketting volgens mij 1 keer van wat olie voorzien. Dit jaar met de vele doorwadingen iets vaker. Bijspannen was niet nodig. Tijden een reis met wat langere afstannd uiteraard wel. Maar het is een klusje wat goed te doen is, ook in de middle of nowhere.
Het verschil komt er uiteindelijk op neer dat we voor de idworx een kettingpons/olie/schakeltjes bij hadden. En voor de santos een reserve riem.
Voor de grammenjagers onder ons misschien nog een leuk uittel sommetje. Voor mezelf… Ergens in de reactie schreef Michiel al dat ik zo’n 4 accu packs bijhad. Die wogen samen al als dieplood 😉
Volgende keer in IJsland kan het nog wel weer iets lichter, het leek net of ik een kabelslot zag en een stoeltje. Tentje inruilen voor een bivyslaapzak, helm thuislaten ipv aan het stuur en je bent helemaal een Spartacus :).
Wat voor rugzak had je mee? De frametas lijkt niet al te strak op de fiets afgestemd, ……standaardtasje? Ben ook heel benieuwd hoe de regenbroek beviel, bike gore wear?
Tsja, dat Jeroen meestal zonder helm reed, snap ik niet. Ik heb ‘m altijd op.
Natuurlijk kan het altijd lichter, maar het moet wel leuk blijven. Minder gewicht aan de fiets rijdt wel lekkerder, maar het moet niet teveel ten koste gaan van het nodige comfort in dat zeiknatte, gure en koude IJsland. Het kan daar uren regenen en waaien, dus een beetje fatsoenlijke tent is noodzakelijk.
Als iets eenmaal nat is, krijg je het nevernooitnietmeer droog. Droog slapen, koken, eten, koffiedrinken en ontbijten is me veel waard, dus een kleinere tent zou ik voor IJsland niet snel kiezen.
De stoeltjes zijn ons bijna heilig. Scheelt veel koude konten en pijn in de rug en heupen, wat het fietsen weer ten goede komt. En het gewicht is acceptabel, vooral in relatie tot het extra comfort dat ze geven.
Een klein kabelslotje hadden we mee voor in de bewoonde wereld, want we reden natuurlijk op twee peperdure, geleende fietsen.
Ik had een Camelbak Charge rugzak mee met een 2-liter drinkzak en 10 liter berg ruimte voor mijn energierepen, fotocamera, regenjackje, pet, handdoekje en handschoenen.
Die Gore regenbroek is fantastisch. Zit lekker, ook met blote benen eronder, weegt weinig, vouwt compact op, ademt goed en is echt wind- en waterdicht. Hij is wel vrij kwetsbaar, dus let goed op waar je op gaat zitten (het liefst dat fijne stoeltje), want ik heb de achterkant kapotgescheurd op een scherpe lavarots.
Jeroen, misschien een beetje dom van mij, maar ik fiets altijd met ketting en heb nog nooit een kettingpons en schakeltjes meegenomen. Het enige wat mee gaat op fietsvakantie is een klein flaconnetje olie.
Mijn fietsvakanties vinden dan ook alleen in Europa plaats (ik heb namelijk vliegangst), maar ik kan mij voorstellen dat je in IJsland of andere onherbergzame gebieden het zekere voor het onzekere neemt.
Riem heeft in zulke gebieden (maar natuurlijk ook in Europa) toch wel weer een voordeel (riem weegt niets en is makkelijk mee te nemen) en je hoeft natuurlijk geen olie mee te nemen.
Mijn Helinox stoeltje gaat ook altijd mee, zou niet meer zonder kunnen.
Gore zal ongetwijfeld duur zijn, maar alle waar naar zijn geld. Ik gebruik (al een tijdje) de regenkleding van het merk AGU ProSecco Poray 5000, maar voor regenachtige gebieden zoals IJsland zou ik deze niet aanraden. Na een uur regen word je binnen kleding ook nat.
In plaats van een stoeltje zou je ook kunnen ovewegen om een chairkit van therm-a-rest te nemen. Ze passen in ieder geval bij de 2 en 5 cm matjes van therm-a-rest. Ik zie wel dat het model nu verandert is, dus of dat nog wat uitmaakt weet ik niet. Ik rol de stoeltjes altijd op tussen de tentstokken en die gaan dan op de achterdrager. Mogelijk heb je hier wat aan.
Ik gebruik bewust geen chairkits als die van thermarest, omdat:
a- Je nog steeds op de grond zit, met mogelijk nog steeds pijn in rug, heupen en benen.
b- Het matje kan beschadigen door scherpe stenen e.d. en dan ben je je bed kwijt.
c- Laag zitten minder fijn kookt.
d- Laag zitten het weer opstaan moeilijker maakt.
e- Een stoel op pootjes ook werkt op oneffen ondergrond.
Allemaal zonder meer valide punten om mee te nemen als je een keus moet maken. Ik denk wel dat een chair kit kleiner op te rollen is en minder weegt. Wat ik wel als comfortabel ervaren heb is dat je de chairkit, als het langere tijd regent, ook in de tent kan gebruiken. In mijn geval is dat een Hilleberg Nallo 2 wanneer ik alleen ga en een Hilleberg Stallon GT wanneer we met zijn tweeen zijn.
Zo kan het ook:
http://bikepackersmagazine.com/bikepacking-iceland-z-one-stop-shop-pre-planner/?utm_content=bufferc445d&utm_medium=social&utm_source=facebook.com&utm_campaign=buffer
Heb ik net na veel plussen en minnen de (toch behoorlijk dure) Gore kleding op m’n verlanglijstje gezet, lees ik hierboven dat die kleding behoorlijk kwetsbaar is… Dat is nou weer jammerrrrr……. 🙁 Met zo’n investering wil je toch zo lang als mogelijk doen.
Tsja, je kan niet alles hebben. Ga er maar vanuit dat alles wat lichtgewicht, dun, goed ademend en compact is automatisch wat kwetsbaarder is dan iets wat zwaarder, dikker, minder compact en vaak ook iets minder goed ademend is. Kwestie van prioriteiten stellen.
Ik ben erg happy met mijn lichtgewicht, soepele, comfortabele, goed ademende Gore regenjack. Degelijkheid tot nu toe voldoende. Je ziet op de foto’s het oranje jack van Jeroen. Die is van Endura, ook erg goed. Maar wel wat zwaarder, stugger en minder compact op te bergen. Maar wel véél degelijker. Prijs is ongeveer hetzelfde.
Koen> Mijn Gorebroek is nog gewoon heel hoor 🙂 Je moet gewoon niet met je smalle kont op scherpe lavablokken gaan zitten. Zeker geen miskoop!
Gelukkig maar Jeroen! Het is maar goed dat we niet allemaal van die smalle kontjes hebben 🙂
(Ik niet dus…)
Prachtig reisverslag. Jammer dat je voorlopig niet naar IJsland gaat. Je noemt voordelen van Titanium frame ten opzichte van Aluminium, vergeet je niet een punt, namelijk dat die lichter is?
Nee hoor, dat vergeet ik niet. De titanium versie is namelijk NIET lichter. Titanium heeft een hoger soortelijk gewicht dan aluminium en om dezelfde stijfheid als de aluminium versie te verkrijgen is er, vanwege de hogere elasticiteit van titanium, meer materiaal nodig, wat de fiets zelfs ietsje zwaarder maakt.
Zal ik de spits dan maar afbijten…..
Moge 2015 een prachtig mooi fietsjaar worden !
PROOST !
@ Ruud:
Moge 2015 een prachtig mooi fietsjaar worden !
Dit is wel heel erg of topic!
Grijns.
Maar ja, bij gebrek aan een apart topic, moet je wel.
Ik sluit me hier dan ook geheel bij aan.
Mag je voorwiel je brengen waar je het nooit had verwacht.
Een goed 2015, zonder (fiets)pech!
Dank voor deze test en reacties Michiel, het heeft er weer een beetje aan bijgedragen uiteindelijk een nieuwe RnR met riem te bestellen.
Net zo als jouw test de doorslag gaf voor de aanschaf van het Endura Venturi jack. Fijne informatieve bron is dat Sintchristophorus toch 🙂
Het lange wachten kan beginnen …… zucht.
Ben je in winterslaap Michiel ?
Nee, ben druk met andere dingen. Onder andere dit:
‘vorm volgt functie’ op een bloedmooie wijze! Wellicht off-topic maar wat is jouw betrokkenheid hierbij Michel?
Die ben ik aan het ontwerpen. Een compleet nieuwe carrosserie op een bestaand chassis.
Maakte idworx of santos maar dit soort aerodynamische reisfietsen 🙂
Voor aerodynamische (reis) fietsen kunnen we bijvoorbeeld terecht bij de Quest. Qua energie-efficiëntie de top. Veel en veel beter dan, hoe mooi ook, het nieuwe project van Michiel.
Maar een ‘gewone’ Idworx of Santos rijdt omgerekend ook een keurige 1 op 500. Dus laten we het maar gewoon, gestroomlijnd of niet, bij de fiets houden; het vervoermiddel van de toekomst!
Quest? qu’est ce que?
1:500? is dat inclusief 2 zakjes winegums per 200km? 🙂
Misschien kun je beter zeggen, waren er maar aerodynamische fietstassen voor je racer 🙂 bikepackend kom je wat dat betreft momenteel het verst, maar ik denk dat het nog wel integraalder en mooier kan.
Aha, een quest is een ligfiets 🙂 dan nog liever ortliebs 🙂
Kijk, als zoiets op een scott plasma kan, waarom dan niet op een reisfiets, gewoon een groot waterreservoir verwerken rondom het balhoofd. We moeten nu het water nog steeds meenemen in lullige bidontjes. Een flink waterreservoir in de onderste hoek van het frame, boven het bracket, is ook een mooie plek om zwaar water te vervoeren. En in de onderbuis gewoon een geintegreerde batterypack opnemen, te voeden door je naafdynamo en met micro usb af te tappen.
of zoiets, als het bij een kleine markt als de triathlon kan, dan kan het toch ook bij de ultra XC crossers
Hoi Michiel,
Ik lees op de site van Iceland-Air dat de maximale afmetingen van een fiets
niet groter mogen zijn dan (in centimeters): 221Lx102Wx56D.
Lengte en breedte zal wel gaan, maar als ik de hoogte van mijn Travel Lite vanaf de grond meet tot aan de bovenzijde van het balhoofd, dan is dit al 110. Ik kan dus onmogelijk binnen deze afmetingen blijven…
Waren jullie fietsen een stuk compacter of wordt er niet zo precies naar deze afmetingen gekeken?
Hebben jullie geen opmerkingen gekregen over de wielen welke onder de hoezen uit steken? (is makkelijk voor personeel met laden/lossen, maar kan mij voorstellen dat ze de fiets liever in een hoes tot op de grond hebben)?
Heb zelf nog nooit een fiets meegenomen in een vliegtuig, en zie hier door de vele negatieve ervaringen op internet nogal tegenop. Zeker het zoeken geschikt verpakkingsmateriaal op IJsland voor de terugweg weerhoudt mij ervan met het vliegtuig te gaan.
Gebruik van zo´n VK fietshoes zou echter een mooi alternatief kunnen zijn. Geen gedoe om deze ergens achter te laten op de heenweg, en geen gezoek naar verpakkingsmateriaal voor de terugweg.
Groeten Erwin.
Hoi Michiel,
Ik lees op de site van Iceland-Air dat de maximale afmetingen van een fiets
niet groter mogen zijn dan (in centimeters): 221Lx102Wx56D.
Lengte en breedte zal wel gaan, maar als ik de hoogte van mijn Travel Lite vanaf de grond meet tot aan de bovenzijde van het balhoofd, dan is dit al 110. Ik kan dus onmogelijk binnen deze afmetingen blijven…
Waren jullie fietsen een stuk compacter of wordt er niet zo precies naar deze afmetingen gekeken?
Hebben jullie geen opmerkingen gekregen over de wielen welke onder de hoezen uit steken? (is makkelijk voor personeel met laden/lossen, maar kan mij voorstellen dat ze de fiets liever in een hoes tot op de grond hebben)?
Heb zelf nog nooit een fiets meegenomen in een vliegtuig, en zie hier door de vele negatieve ervaringen op internet nogal tegenop. Zeker het zoeken geschikt verpakkingsmateriaal op IJsland voor de terugweg weerhoudt mij ervan met het vliegtuig te gaan.
Gebruik van zo´n VK fietshoes zou echter een mooi alternatief kunnen zijn. Geen gedoe om deze ergens achter te laten op de heenweg, en geen gezoek naar verpakkingsmateriaal voor de terugweg.
Groeten Erwin.
Maak je maar geen zorgen, Erwin. Het IJslandse vliegveldpersoneel doet daar niet moeilijk over. In een doos of hoes maakt ze niet veel uit, zolang het maar ‘deugdelijk’ verpakt is. In een hoes met de wielen vrij werkt tot nu toe het best. Het personeel neemt je fiets beleefd in ontvangst en rolt netjes met het stuur in de hand richting de bagagekarren.
Oke bedankt Michiel, ga ik mij eens in de website van Iceland Air verdiepen.
Ticket reserveren zal wel lukken maar ik kon zo gauw niet vinden waar ik dan de fiets als bagage moest aanmelden.
De Bárðarbunga is weer gaan slapen, en ik kan weer 4 weken verlof krijgen. Dus met een waterdichte tent zou ik dan toch de Sprengisandur…. 🙂
Hoeveel reserve remblokken neem je mee op zo’n reis door modderig nat ijsland?
1 setje. Ondanks veel afdalingen hebben we die in twee weken niet nodig gehad. De fietsen hebben nu nog steeds hun originele remblokken.
Nou het was even wachten, maar hij staat er!
Heden morgen de ontmaagding van zowel fiets als eigenaar, want ik zat toch echt voor het eerst op een mountainbike (nadat ik 20 jaar geleden dagelijks op een paarse Giant Terrago met gele wielplaten wind aan het vangen was 🙂 ). Het is toch wel een aparte tak van sport hoor. Op een gegeven moment kwam ik midden in een clinic met allemaal 10-11 jarige jongens terecht waar ik mij als begeleider bij mocht aansluiten. Nou weet ik niet wie wie begeleiding gaf want wat waren die mannen wendbaar en snel zeg. Toch nog wat technieken mee mogen nemen wat een welkome aanvulling op mijn onervarenheid was.
Toch moet ik eerlijk bekennen dat de fiets veel overeenkomsten heeft qua rijden en stuurgedrag met mijn All Rohler en is hij door het ontbreken van de nodige accessoires en spatborden een stuk stiller.
Ik heb ook gekozen voor de Rough Spec, hoewel mijn werkterrein helaas niet Ijsland zal worden vind ik het een mooie combi geworden met zo’n Gates riempje.
Jan-Willem gefeliciteerd met je aankoop en heel veel plezier en veilige km’s met Idworx Rockn Rohler Rough Spec.
Waarom (meer voor mijn beleving) heb je niet gekozen voor de Power Spec met de Rock Shox RS-1 voorvork?
Dank je Frits, de meerwaarde van deze vork gaat deze beginneling voorlopig niet merken en daarbij ook nog eens het enorme prijsverschil! Ik heb hem derhalve niet eens overwogen.
Voor dat verschil had ik de alhier geteste titanium met ketting gekocht, deze kan nog wat anoniem, hoewel wat een kleur zeg, door het leven (mijn vrouw hoeft tenslotte niet alles te weten 🙂 ).
Excuus voor de scheve foto wat pas duidelijk werd na plaatsing en helaas geen wijzig button.
Inmiddels een kleine 600km verder en wat een waanzinnige fiets is die Rock’n Rohler zeg!
Net een zeer nat rondje Lage Vuursche gedaan met veel regen, modderpaden en zand, veel zand!
Waar mijn fietsmaten te kampen hadden met veel gekraak, gepiep en matig schakelende derailleurs kon ik met de riem–Rohloff combinatie eindeloos en in alle rust en stilte doorknallen.
Zojuist even de tuinslang erop en nu met een poetsdoek in de ene hand en een Talisker in de andere de boel weer even lekker in de siliconen zetten. Hij glimt inmiddels weer mooier als dat hij Wachtberg een maand of 4 geleden verlaten heeft.
Zoek je een nagenoeg onderhoudsvrije mtb, al dan niet een titanium exemplaar, die het onder vrijwel alle omstandigheden gewoon blijft doen kan je wat mij betreft niet om dit huzarenstukje heen. Een magistrale fiets blijft het en een groot voorrecht om zoiets moois te mogen bezitten.
Jan-Willem goed te horen dat de RnR uitstekend bevalt en met de kleur zal je wel veel bekijks hebben! Met mijn oranje AR idem dito.
Hou ons op de hoogte van je verdere belevenissen met dit ‘monster’.